91. Even een auto kopen

Half januari, een paar dagen voordat bevriende timmerman Evert ons zou komen helpen met de grote verbouwing van de Toscaanse kamer, was het tijd om de materialen in huis te halen. Op zaterdag werden alvast de osb-platen en de gipsplaten gehaald en allerlei soorten en maten balken en latten. Dat paste allemaal heerlijk in onze ruime Mazda 5, onze minivan, met een riante laadruimte. Het sneeuwde die zaterdag en de beslagen voorruit van de Mazda kregen we maar niet schoongeblazen en eerlijk gezegd werd het ook al een tijdje niet meer echt warm in de auto. Maar slecht zicht of niet, we kwamen toch heelhuids thuis aan en de garage vulde zich snel met opslag. Twee dagen later, op maandag, was het de beurt aan de loodgieterij-equipment. Nu was er onlangs een nieuw filiaal van de Facq (doe maar niet uitspreken, we lachen er al jaren over) in Marche geopend, een bedrijf gespecialiseerd in sanitair en loodgieterspul voor professionals, dus wat ons betreft nu the place to be. Nu zijn we dan wel geen echte loodgieters, maar ach, Bob heeft toch al de nodige aansluitingen gezien en zelf aangelegd, dus dit moest ook te doen zijn. Onderweg naar de Facq liep de motortemperatuur van de auto toch wel angstaanjagend snel op, en we waren blij dat de parking van de Facq in zicht kwam. Auto maar even laten afkoelen, eerst boodschappen doen. Bij het entreepoortje in de winkel werden we direct tegengehouden, met de opmerking dat het alleen voor professionele loodgieters was. Of wij dat waren? Nou nee, maar we hebben wel een bedrijf, mag dat ook? Dat mocht, dus manoeuvreerden we onze kar enthousiast verder de winkel in. Dat werd toch even slikken, want zóveel koppelstukken, aansluitingen, knietjes en ander koperspul hadden we nog niet gauw bij elkaar gezien in, pakweg, de Hubo. Gelukkig waren we al vrij snel gespot door een Vlaamse winkelmedewerker, die, na wat blikken op onze tekeningetjes, voor ons door de gangen rende en onze kar vliegensvlug vulde met allerhande koperspul. “Ah ja, dan moet ge er hier 4 van hebben en dan nog 3 van diejen andere en dit moet er dan zo tussenin geplaatst worden en dat dan weer daarop en wat wilt ge precies met diejen derde collector?” 10 minuten later stonden we buiten met een kartonnen doosje vol koper en een paar honderd euro lichter. Wat is dat spul duur zeg!

O ja, de auto. In Marche zit ook een Mazda garage, dus maar geen risico genomen en direct door naar de garage. Ergens hoop je dan nog dat er een kabeltje los zit ofzo, maar in de twee jaar dat we onze Mazda hebben, heeft de euforie over onze superauto inmiddels al wel plaats gemaakt voor een diepgeworteld wantrouwen. De auto heeft al 4x met stukken langs de kant van de weg gestaan, heeft al duizenden euro’s aan reparaties en nieuwe, dure onderdelen gekost en steeds als je denkt dat het vanaf nu goed zal gaan, dient het volgende zich aan. En ook dit keer was het natuurlijk geen loszittend kabeltje. De diagnose kwam uit op twee kapotte radiatoren (wellicht nog het gevolg van het aangereden hert??) en een eenzijdig tot op de draad versleten winterband (en we hadden al eerder iets aan de ophanging laten doen…) en dus weer een dure reparatie in het verschiet. Ik was het beu, was helemaal klaar met die Mazda en vroeg de garagemeneer of tie niet nog toevallig een leuke occasie had staan. Hij moest er even over nadenken en nam ons mee naar een best heel nieuwe, luxe Hyundai I30. Ik sputterde dat die wel te duur was, waarop hij me vroeg wat ons budget was. Budget? Ik heb geen budget. We hebben gespaard voor een verbouwing die over twee dagen begint en ik zie dat budget voor die verbouwing op dit moment verdampen. Ik heb een duur doosje koper achter in de auto staan en dat was eigenlijk wat we vandaag aan boodschappen in de planning hadden. De garagemeneer snapt op welk budget hij ons moet inschatten en neemt ons mee naar een oudere, minder luxe uitvoering van een Hyundai I30. Knalblauw en geen diesel en geen boordcomputer. Perfect voor ons. En met wat geonderhandel (ik kon natuurlijk trots melden dat de meeste onderdelen van onze in te ruilen Mazda inmiddels gloedje nieuw waren) werd de deal gesloten onder voorbehoud van de proefrit. Het doosje koper verhuisde van de Mazda in de leen-Suzuki Alto van de garage en zo keerden we weer huiswaarts. Gelukkig hadden we de osb en de gipsplaten al thuis liggen en zou de komende dagen de leaseauto van Evert dienst doen als bouwmateriaal-vervoerwagen, want wij beschikten even niet meer over passend vervoer. En zo kon de verbouwing beginnen (wordt vervolgd!).

Een reactie plaatsen