102. Corona

Echt waar, als je de betekenis van die naam een tijd terug aan me had gevraagd, had ik aan een of andere exotische dame gedacht. Mogelijk verwant aan Ramona van de the Blue Diamonds uit de jaren zestig en die op LP stond die mijn ouders met de regelmaat van de klok draaiden.
Maar goed, Corona bleek dus helemaal niets te maken te hebben met een Hawaiaanse schone. Het bleek “iets” totaal anders zijn.

Het was de tweede week van maart 2020. Donderdag 12 maart om precies te zijn. Met vriend David uit Duitsland keken we met argusogen naar het Belgische journaal, dat doodleuk verkondigde dat het land op slot zou gaan. Vanaf maandag 16 maart. Alles en iedereen in lockdown. Scholen dicht, B&B dicht, restaurants, cafés, alles dicht behalve de apotheek en de Spar. Niet meer met twee in de auto, slechts 1 persoon per huishouden naar de winkel en nog meer van die ellende. De weken ervoor hadden we het nog gekscherend over het Chinese griepje.
We begonnen langzaam te beseffen wat dat betekende. Na een relatief rustig laagseizoen maakten we ons op voor een heel druk en zwaar voorseizoen, met veel werk voor Eveline, veel battle tours (vooral uit Amerika) en veel drukte in de B&B. Het zou het hoogseizoen zo ongeveer gaan vervangen wat inkomsten betreft. We zagen dat hele volle seizoen in luttele seconden tot aan de grond toe affikken. David vertrok de volgende dag halsoverkop naar Duitsland.
Op dinsdag 17 maart hadden we de klusmannen van Demoitié over de vloer om een nieuwe douche te installeren in de Griekse kamer. Er werd wat gespannen gelachen en gedaan, want het hele gedoe was toch wel serieus geworden. Rond 16.00 uur vertrokken de werklui en we deden de voordeur van de B&B op slot. En die zou maanden lang op slot blijven…..alleen hadden we daar toen nog geen vermoeden van.

Oudste zoon Tom kwam naar huis, want de kans bestond dat ook het openbaar vervoer zou stoppen met rijden. En dus sloot hij zijn kot in Leuven af en nam alles mee naar Grandmenil. Zoon Ben installeerde zich in de salon van de B&B om de bergen huiswerk te maken die hij vanuit school kreeg.
In eerste instantie vulden mijn dagen zich met lummelen, wandelen en niets doen. Dat beviel op zich ook best.
Officieel zou de hele toestand tot en met 5 april duren. En dat was wel te overzien. Week of 3 resetten, beetje klussen, beetje lezen, beetje van alles.
Het aantal annuleringen kwam toch wel hard aan. En we moesten gaan inschatten tot hoelang we die onvrijwillige financiële drooglegging zouden kunnen volhouden. Gelukkig sprong de Belgische staat al vrij snel bij, wat ons meteen in rustig vaarwater bracht. Tijdens onze wandelingen begon het op te vallen dat het nog veel stiller was dan normaal. Geen vliegtuigen, geen motoren of andere mechanische geluiden. De uitzichten richting Luik werden helderder en de lucht nog blauwer.  
Omdat de jongste toch wel moeite had om zich goed te kunnen concentreren op het schoolwerk, besloten we de schoolsituatie te verhuizen naar de ontbijtruimte. En om van de nood een deugd te maken verhuisde ik met laptop en een hoop studieboeken, kaarten, fotos, etc ook mee naar die ontbijtruimte. Eindelijk kon ik tijd maken om de slag om de Ardennen in onze eigen regio beter in kaart te brengen. Weken lang studeerde ik op de details, maakte kaarten en wandelde met Eef door de gebieden heen.
De stilte en isolatie brengen het hele Ardeense leven wel in een ander perspectief. 12 jaar snoeihard werken op allerlei gebieden en dan ineens keihard op de rem stappen en tot stilstand komen is een rare gewaarwording. Maar het brengt je wel op andere ideeën. En een van die nieuwe ideeën hebben we dan ook helemaal uitgewerkt gedurende de afgelopen maanden. (meer nieuws later)
Ook hebben we de B&B eens goed onder de loep genomen en gekeken wat we daar allemaal nog mee wilden gaan doen.
Kortom, het was een lange tijd van reflectie, nieuwe inzichten, nieuwe plannen en…de herontdekking van ons pand en de tuin. De conclusie was dat we toch een prachtige stek hebben met een schitterende tuin. En plek waar we de komende tijd nog met liefde en plezier in blijven werken.
Het einde van de lockdown kwam in zicht en halverwege juni mochten we dan eindelijk weer open.  Met talloze restricties en maatregelen en maximaal 10 volwassenen in huis. Op iedere verdieping handgels en je was de godganse dag bezig met ontsmetten. Maar ja, wat moet, dat moet. Het was goed om weer volk te zien. Ieder met zijn eigen verhaal en visie op de hele situatie. We waren gemotiveerd om weer open te gaan. We wilden de mensen een mooie paar dagen geven na al die ellende. En dat lukte ook prima. Het mooie zomerweer hielp ook goed mee, waardoor de mensen veel buiten konden zijn. En toen begonnen de cijfers weer te stijgen.

Ik had dit stukje tekst het liefst ingetyped op het moment dat we opgelucht het virus hadden uitgezwaaid en we weer op normale voet verder konden waar we in maart gebleven waren. Dat is helaas niet het geval. De toekomst ziet er wat mistig uit.
Inmiddels zijn we hier in België gewend aan mondmaskers in het straatbeeld. Iedereen houdt zich daar min of meer wel aan. Toch zijn de vooruitzichten sobertjes te noemen.
Maar toen kwam weer de hele zaak tot stilstand. Een nieuwe lockdown? Nee, nog niet. Maar wel stijgende cijfers in België, rode zones in Nederland en dus annuleringen.
Op  16 oktober 2020, kondigde de overheid nieuwe en verregaande maatregelen aan, die een maand lang zullen duren. De dagen erna werden die maatregelen verder verstrengd. Ziekenhuizen liepen vol en de zorg schreeuwde, terecht, moord en brand.
Annuleringen volgden alweer snel en de agenda raakte weer leeg. We gooiden een speciaal arrangement online waarbij mensen hier konden eten en zich daar niet druk over hoefden te maken, want bars en restaurants waren gesloten. Het leverde weinig boekingen op.
Op 29 oktober besloten we de tent weer dicht te gooien. Tenminste tot 1 december. De dag erop gooide de Belgische overheid het land terug op slot tot in ieder geval 13 december.
We mochten gewoon open blijven en gasten ontvangen. Maar wat kan je gasten nog bieden aan sfeer en gezelligheid, als ze op de kamers moeten eten, de bar dicht moet en er buiten ook geen vertier voor ze is? Precies, niets.
We blijven moed houden en zijn bezig met nieuwe ontwikkelingen in het bedrijf. Stilzitten en opgeven is geen optie, daar hebben we teveel ervaring voor opgebouwd de afgelopen 12 jaar.

Wordt vast vervolgd.

© Bob Konings