84. Universitaire cultuurshock

Onze oudste zoon Tom zat afgelopen jaar in de vijfde klas van het voortgezet onderwijs en dus werd het tijd om zich te gaan oriënteren op een studie. Tom heeft zijn zinnen gezet op geneeskunde en dus bedachten we het plan om op 3 verschillende universiteiten te gaan kijken in 3 compleet verschillende werelden: Luik (Wallonie), Leuven (Vlaanderen) en Maastricht (Nederland). Qua taal allemaal geen probleem, de zoektocht richtte zich op de universiteit waar Tom zich het beste thuis zou voelen en die qua onderwijsaanbod het beste zou aansluiten op zijn vooropleiding.

De zoektocht zou veel meer worden dan dat, het werd een afspiegeling van 3 totaal verschillende culturen, binnen een straal van 80 km.

We begonnen in Maastricht, een goed georganiseerde open dag, goede informatie vooraf, duidelijke parkeer-, loop- en informatieroute en voor we het wisten stonden we in een modern, licht, prachtig vormgegeven gebouw. Dat waren we in Wallonie al even niet meer gewend. Ook de oefenlokalen voor de geneeskunde studenten, de collegezalen, zelfs het restaurant, alles zag er even nieuw, mooi en gelikt uit, Maastricht oogde luxe en professioneel. We kregen een boel informatie, werden vermaakt met escape-rooms en Limburgse vlaai en veel vriendelijke mensen. En ja, ook de inhoud van de studie sprak aan, al staat de Maastrichtse onderwijsmethode mijlenver van het klassieke Waalse onderwijs, waar de docenten nog heer en meester zijn en je gewoon hebt te leren wat er geleerd moet worden, punt.

Een paar weken later ging de reis naar Leuven. Ook hier duidelijke informatie vooraf, alles liep op rolletjes en we kwamen aan bij een wat ouder, somber grijs betonnen gebouw zonder veel opsmuk. Het ging hier duidelijk minder over de presentatie maar des te meer over de inhoud. Wat een schat aan informatie kregen we te verwerken, zowel in klassikale bijeenkomsten als bij de talloze stands. Geen verleidingen, geen gadgets, taarten, amusement, maar gewoon, ouderwetse info en koffie. We werden rondgeleid in het academisch ziekenhuis, waar studenten hun stageplek lieten zien en volgden allerlei korte bijeenkomsten over uiteenlopende onderwerpen. Zelfs de studentenhuisvesting in Leuven is (deels) door de universiteit georganiseerd, dus Tom kan ‘op kot’ in Leuven. De universiteit straalde uit dat men studenten hier niet liet vallen, maar bijna als een grote familie voor elkaar zou zorgen en elkaar zou helpen waar nodig.

Tot slot de universiteit van Luik. De open dag daar startte met een plenaire bijeenkomst voor alle studierichtingen bij elkaar. Dat lukte niet voor ons, we hadden een grote groep fietsers in de B&B, er moesten eerst 16 lunchpakketten gemaakt worden, dus we kwamen wat later om daar aan te sluiten bij de specifieke informatiebijeenkomst voor geneeskunde. Luik was op voorhand een kanshebber, want de enige universiteit op reisafstand, en Tom zag zichzelf al elke dag in onze Nissan Pixo naar school tuffen. Ondanks dat we op tijd vertrokken waren, lukte het maar ternauwernood om aan te sluiten bij het programma. We zochten ons rot naar het juiste gebouw en waar we konden parkeren, trokken een sprintje naar waar we dachten dat we moesten zijn (waar waren nou de info bordjes???) en vonden een groep mensen met iemand voorop met het bordje ‘Médecine’ die iedereen een bus in dirigeerde. In de bus kwamen we erachter dat we op weg waren naar het academisch ziekenhuis voor een bijeenkomst met uitleg over de studie geneeskunde. Gelukkig maar. Daar aangekomen kregen we een verhandeling van een uur, waarbij de eerste 10 minuten besteed werden aan de verdediging door de universiteit waarom er tegenwoordig een toelatingsexamen voor de studie gold, dat dat toch niet het idee was van de universiteit zelf, maar dat dit overheidsbeleid was. (Even een stukje uitleg: in Vlaanderen wordt al bijna 15 jaar een toelatingsexamen afgenomen, waardoor een beperkte groep studenten maar mag beginnen aan de studie, maar daarmee wel gegarandeerd is van een inschrijving in het artsenregister als de studie succesvol is afgerond. In Wallonie mocht tot 2 jaar geleden iedereen aan de studie geneeskunde beginnen, maar, omdat dat er teveel zijn elk jaar, wordt er een schifting gehouden aan het einde van het eerste jaar (alleen de besten gaan dan door) en bovendien kon het zijn dat als je je studie na 6 jaar succesvol had afgerond, dat je dan toch niet kon inschrijven in het artsenregister, omdat er dan teveel artsen zouden zijn. Dus dan heb je wel je studie gehaald, maar mag je toch niet als arts aan het werk). Dat toelatingsexamen is tegen het zere socialistische been van de Waalse universiteit, omdat schifting aan de poort mensen op voorhand uitsluit. En dat vinden Walen een naar begrip.
Het volgende kwartier ging over het toelatingsexamen en de voorbereidingscursus daarop, waarbij de spreker zich wederom verdedigde, nu voor het feit dat de voorbereidingscursus, behalve in aanwezigheid op de universiteit, ook online gevolgd kon worden, aangezien men er nu toch vanuit mocht gaan dat de meeste mensen internet hadden thuis. Op dat moment gingen mijn gedachten uit naar de Maastrichtse moderne universiteit, slechts 25 km verderop, maar een heel continent aan verschil.
Het laatste kwartier werd besteed aan een verontwaardigd Frans gezin op de eerste rij, dat zich boos maakte over het feit dat maar 30% buitenlandse studenten toegelaten zou worden. En weer de verdediging om duidelijk te maken dat men in principe helemaal niemand wil buitensluiten.
Toen was de tijd, en ook mijn geduld, op. Er was geen enkele uitleg geweest over de inhoud van de studie, niks, nada, noppes. We werden de bus weer in gedirigeerd (waren we nou wel echt bij het ziekenhuis geweest, of gewoon een dependance ergens, geen flauw idee). Terug bij de hoofdlocatie op zoek gegaan naar de stand geneeskunde, met nog steeds de vraag naar algemene info over de studie en nog veel meer specifieke vragen. De twee personen die Luik die dag had weten te strikken om info te verschaffen leken niet erg happig op mensen die allerlei vragen kwamen stellen, dus we werden al snel weggebonjourd met een folder en dat was het dan. Luik hoeft zich blijkbaar niet te verkopen, daar komen de studenten uit de regio toch wel naar toe, zo leek het. Navraag bij Tom op school leert inderdaad dat dat het geval is, Luik is vanzelfsprekend de universiteit waar je moet zijn. En scholen die zichzelf verkopen vinden Walen ook maar raar, marketing is een vies woord, zeker in het onderwijs.

Enfin, het betekende directement exit Luik voor Tom en na veel overwegingen ook exit Maastricht. Leuven gaat het worden. En ondertussen verbaas ik me er nog steeds over dat het flamboyante Maastricht, het bescheiden Leuven en het socialistische Luik binnen een straal van 80 km een wereld van cultureel verschil laten zien.

2 gedachten over “84. Universitaire cultuurshock

Laat een antwoord achter aan Margot van Dijk Reactie annuleren