87. Vliegende tosti’s

Het is algemeen bekend dat het serviceniveau in de Ardense horeca nogal kan fluctueren.
Ofwel: in de ene tent wordt u als welkome klant behandeld, in de andere tent schoppen ze u nog net niet buiten omdat u iets wenst te bestellen.
In de afgelopen tien jaar hebben we al prachtige staaltjes mogen aanschouwen als ook mogen horen van onze gasten.
Zoals die ene keer, dat gasten terug kwamen van een niet nader te noemen pizzeria. Enerzijds geschokt, anderzijds niet meer bij kunnen komen van het lachen: de eigenaar van het etablissement moest worden ontzet van een tafel, wegens zeer vervelend gedrag, veroorzaakt door overmatig alcoholgebruik. Heeft u het beeld?
Of dat andere restaurant waar ze platgeslagen profiteroles serveerden en er ook nog mee weg kwamen. Of die boze ober die het vertikte om nog een keer te lopen omdat iemand van het gezelschap toch nog wat te drinken wilde, nadat de ober net terug kwam met drinken voor de anderen. Of die keer dat ikzelf witheet van woede een restaurant in Clervaux verliet, omdat de ober ons zo honds te woord stond, dat ik de manager toesneerde dat de betreffende ober een schande voor het vak was.
Affijn, het loopt dus niet altijd zo lekker in de horeca.
Na een ochtend zwoegen voor onze website Ardennen Activiteiten, belandden Eef en ik op een terras van een restaurant in de omgeving van Nadrin, met de bedoeling om daar te lunchen. Er was nog een andere gast, die op zijn gemak een complete maaltijd zat te nuttigen, wat toch een indicatie is dat de keuken open was. Na een kwartiertje wachten,  besloten we toch even binnen te gaan kijken of er wellicht wat personeel was. Na de bel te hebben gebruikt, stonden wij nog enige minuten vertwijfeld te wachten. Maar daar was zij dan, het visitekaartje van de toko: een wat oudere dame met een smoezelig schort, net-uit-bed-haar en…..prachtige slaapkamersloffen. Het shaggie in de mondhoek ontbrak er nog net aan. Ja, zei de dame, het was mogelijk te lunchen en wuifde ons weg richting terras. In het zonnetje genoten we van het prachtige weer en het uitzicht over het dorpsplein.  Mevrouw kwam, op haar sloffen, en nu wel inclusief shaggie, naar ons toe gestrompeld. In plaats van “Heeft u gekozen” (als voorbeeldzin), kwam er een kort en chagrijnig  “Oui?” uit. We bestelden twee heerlijke Croques Madames, twee koffie en een fles bruiswater. Al schuifelend werden de drankjes gebracht en toen was het wachten op de tosti’s. Het wachten werd wat langer en ik kreeg het gevoel dat madame wellicht vergeten was dat er nog klanten op het terras zaten. Gelukkig hielp de andere gast ons uit de brand, door luid brullend iets te roepen richting de deuropening, waarmee de dame op sloffen naar buiten kwam en een teken van leven had gegeven.
Niet veel later kwamen onze tosti’s in beeld. In de letterlijkste zin van het woord werden ze de tafel opgegooid, bijna twee borden minder voor de vaatwasser, en zonder iets te zeggen schuifelde de horeca expert terug naar binnen.
Eveline en ik moesten ons inhouden om niet in lachen uit te barsten, dus wachtten we netjes totdat de dame binnen was.
Je vraagt je af waarom deze dame hier nog werkt. Maar daar  zat mogelijk ook wel weer de clou: zie als oudere dame met zo’n horeca-ervaring maar eens ergens anders aan de bak te komen. Onze Croque Madame was helaas gereduceerd tot Croque Monsieur, maar het was er niet minder  smakelijk geworden. We vroegen de rekening, die ook op tafel gelanceerd werd en we rekenden af.
Omdat we met de bediende op sloffen toch wel heel veel plezier hadden beleefd, besloten we bij het afrekenen 5 euro fooi achter te laten.
De dame in kwestie met stomheid geslagen achterlatend.

(Naschrift: een croque madame is een tosti met een gebakken eitje erover heen.)

Foto: de barage van Nisramont, nabij Nadrin.