Vanaf het begin dat wij hier wonen hebben wij een leuk contact met onze postbode. Het is een wat oudere man, die plezier heeft in het dagelijks rondrijden van de post. Zijn ferrari rode wagentje stop meestal tussen elf en half twaalf in de straat. Meneer opent dan het portier, laat eerst de sigarettenrook uit de auto en stapt dan zelf uit. Hij sjokt naar de deur en duwt de post door onze prachtige houten brievenbus. Als het even kan pak ik de post zelf aan en maak een praatje met deze vriendelijke man. Hij heeft altijd wel iets te vertellen: de hond van de buurman is kwijt (achteraf bleek dat niet te kloppen), hoe het weer gaat worden of over de politiek. De gesprekken zijn altijd kort en krachtig, maar zeker amusant.
Terwijl wij de Kerst in Roosendaal vierden, stopte de werkgever van de postbode een kaartje bij ons in de bus. Bij onze terugkomst vonden wij het kaartje, wat overigens géén kerstkaartje was. Nee, La Poste vond onze brievenbus niet goed genoeg. Pardon? Onze fraaie, houten brievenbus, horende bij ons statige pand, was uit de gratie gevallen? Vond La Poste dat het maar eens afgelopen moest zijn met die gezellige gesprekjes? Wilde La Poste efficiëntie in gaan voeren?
Ja, daar kwam het wel op neer. De kaart schreeuwde mij aan de voorkant toe, dat het eens tijd werd dat wij het onze postbode eens makkelijker moesten gaan maken, onder betere condities. Wij hadden het is dus goed verbruid bij La Poste.
Er waren, voor ons, maar liefst zes mogelijkheden om het de postbode makkelijker te maken:
• De opening van de bus moest minimaal (!) 23 centimeter lang en 3 centimeter hoog zijn. Dat was bij ons.
• De hoogte van de box moest tussen de 70 en 170 centimeter hoog zijn. Dat was bij ons ook.
• Er moest voldoende post in kunnen. Nou, eer onze gang vol is…..
• De box moet vrij toegankelijk zijn, zonder gevaar. Al je onze kat niet meerekent, klopt ook dat.
• Het huisnummer moet zichtbaar zijn. Ook op orde!
La Poste vond echter ook dat onze brievenbus aan de straat moest staan en dat deed ie nu niet!
Schande, dat u de arme postbode uit laat stappen, vervolgens drie meter laat lopen en dan ook nog de trap van drie treden op laat gaan! Met een enorm schuldgevoel en een zware depressie op komst viel ik mijn vrouw in de armen. Wat hadden we aangericht? De beste man was al niet de jongste meer en dan lieten wij, die vervelende Nederlanders, hem ook nog eens een heel eind lopen!
In gedachten zag ik de postbode uitstappen. Bij ons bordes stond de fanfare al klaar om “excusez mon cherie” in te zetten. Eveline stond klaar met een bos bloemen, ik met een bierpakket. De kinderen hadden hun handen vol met prachtige tekeningen. Over de volle lengte hing een spandoek: “Mea culpa, maxima mea culpa monsieur La Poste.”
Weet u wat die postbode zou zeggen: “Het is altijd hetzelfde gezeik met La Poste; regelvreters zijn het. Ik word stikziek van dat geneuzel. Ik vind het leuk om een praatje te maken!”
En zo is het!
Gepubliceerd op 29 december 2008