Onze mentaliteit begint al aardig Waalse vormen aan te nemen, en dus duurde het tot 2009 voordat we aan stap 2 begonnen. Dat is niet helemaal laksigheid: op een internetsite van de autokeuring staat duidelijk aangegeven dat je voor het maken van een afspraak voor een keuring een identiteitskaart met rijksregistratienummer moet hebben. Nu hebben wij in november bericht gekregen dat wij onze kaarten konden ophalen en laten activeren bij het gemeentehuis in Manhay. Maar daar aangekomen bleek er na drie kwartier prutsen aan de computer uit 1920 geen verbinding mogelijk met de centrale server, en dus hadden wij nog geen identiteitskaart.
Maar onze autoverzekering loopt eind januari af, en dus kreeg ik toch haast. Bij het callcenter van de autokeuring bleek zo’n identiteitskaart helemaal niet nodig en binnen twee dagen kon ik terecht voor de keuring.
Het was -8 graden, een prachtige zonnige januari-ochtend, en na drie kwartier wachten was ik aan de beurt. Met bevroren tenen stapte ik uit de auto en keek gespannen toe hoe de auto zeer grondig van alle kanten werd geïnspecteerd. Zou ik al met sticker weer huiswaarts kunnen keren? Net toen ik al mijn positieve gedachten en visualisaties wilde gaan inzetten om mijn geluk af te dwingen, mompelde de inspecteur iets onverstaanbaars. Mijn hoop smolt als sneeuw voor de zon, al duurde het even voordat ik begreep welk essentieel manco er aan de auto was geconstateerd. Was de wielophanging onveilig, dreigde het chassis eronderuit te vallen, was de gasuitstoot levensgevaarlijk? Ik weet niet veel van auto’s maar geloof direct in mankementen die levensgevaarlijk kunnen zijn. Na enkele minuten wist ik voor welke ramp ik en mijn gezin waren behoed: de profieltekening van de achterbanden was links en rechts niet hetzelfde. Ik had hem serieuzer genomen als hij had gezegd dat het toch verstandiger was om bij deze temperaturen en sneeuw op de wegen winterbanden te gebruiken. De zomerbanden waren echter niet het probleem, maar links en rechts niet hetzelfde en daarom: afgekeurd!
Diezelfde middag ben ik nog naar Berismenil gereden om winterbanden te laten monteren, met de nadruk op 4 dezelfde. Op de terugweg bleek overigens mijn profijt al van deze banden, toen ik een prachtig dier op de weg zag en daar zo op gefixeerd was, dat ik zo de kant van de weg in reed en met de grootste moeite de besneeuwde helling weer terug op kwam. Ik weet nog steeds niet wat voor dier het was.
Noot 1: maandag 12 januari ben ik alweer terug geweest voor de herkeuring en alle stickers en stempels zijn gezet, stap 2 is bereikt!
Noot 2: het dier was waarschijnlijk een lynx.
Noot 3: Na de 12 e ging alles ineens in een stroomversnelling en zijn wij sinds 22 januari in het trotse bezit van een Belgisch nummerbord!
Nawoord: het beest bleek uiteindelijk een wasbeer te zijn.
Gepubliceerd op 1 februari 2009