Er is iets feestelijks aan grasmaaien. Ik kan het niet goed uitleggen. Maar als je met de grasmaaier aan de gang bent, zie je meteen resultaat: dat prachtige korte gras, wat meteen haar best weer gaat doen om te groeien.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me er altijd toe moet zetten om te beginnen, je bent er toch al snel twee en een half uur mee bezig. Maar ja, als het gras tot boven je enkels komt, kun je niet anders.
Het magische van grasmaaien begint al bij het starten. Het ding start nooit ineens. Je moet aan de zijkant een rubberknop induwen. Volgens mij is dat om de benzine rond te pompen ofzo.
Daarna trek je aan de starter en is het spannend. Meestal komt het ding na een paar pogingen pruttelend tot leven, stoot een wolk benzine uit en is klaar om het gazon te lijf te gaan.
Onze tuin kun je maaitechnisch in twee delen opdelen. Ik doe meestal eerst de rechterkant. Dat is zo ontstaan. De oude eigenaar deed het ook altijd zo. Vandaag besloot ik het roer eens om te gooien. Ik begon met de linkerkant. Pruttelend maaide het masjien zijn weg door het gras. Het was nog wat vochtig, dus regelmatig moest ik aan de onderkant grote plukken gemaaid gras weghalen. Maar ik zette door, ook vandaag moest het gras er weer keurig bijliggen. Ik trok rechte banen, draaide cirkels om de bomen en had er zin in.
Het gebeurd me altijd tijdens het maaien dat ik heel enthousiast word en niet kan stoppen. Meestal aan het einde van het grasmaai-karwei… Vandaag besloot ik door te rijden naar het “bosdeel” en daar gras en onkruid weg te maaien. De machine vond het allemaal prima. Ik maaide complete paadjes door het onkruid en had het reuze naar mijn zin.
Toen dat klaar was, kreeg ik de zijkant van de lounghoek in zicht.
Het gras stond daar ook erg hoog. Iets in me zei dat ik daar niet moest zijn. “Blijf er weg”, riep mijn geweten nog. Maar ja, ik was enthousiast en dan laat ik me niet snel tegenhouden.
Met een flinke “Geronimooooo” snorde ik richting de hoek, waar ik kennelijk niet moest zijn.
Ik reed het miniterrein op en hoorde hoe het gras vermalen werd. Heerlijk! Ook deze hoek gaat eraan!
Plots hoorde ik de waterval van de vijver niet meer lopen. Eveline kwam naar buiten gestormd en riep iets over een stroomstoring. Ik haalde de maaier terug. Diverse stukken zwarte kabel van een verlengsnoer lagen in het gras: keurig getrimd en kortgewiekt. De kabel van de jachthut ligt daar ook ergens, maar die had ik op 5 centimeter gemist….
Ik schakelde de stroom in huis weer aan, pakte de grastrimmer en ging verder met de werkzaamheden. Ik maakte me er niet druk om, gedane zaken nemen geen keer.
Enthousiasme is leuk, maar soms ook kostbaar…
Gepubliceerd op: 20 juni 2009