Wat moet je zeggen als het eerste jaar van je grote stap voorbij is?
“Nou, we hebben het overleefd hoor!”, wat naar mijn idee typisch Nederlands is.
Of, “Dat eerste jaar is niet tegengevallen!”, wat dan naar mijn idee meer Vlaams is.
Maar, wat zou een Waal zeggen na zo’n eerste jaar? “Laten we er eens een ferme pint op pakken?” of “We gaan gewoon rustig dat tweede jaar doen”? Ik weet het niet.
Ja, we hebben het overleefd en het is niet tegengevallen en we nemen er een ferme pint op.
Het eerste jaar is keihard voorbij gegaan. Vaak wenste ik dat de dag 48 uur had, dan kon ik tenminste wat doen. Niet dat er niets gedaan is hier, maar de dag vliegt hier zo snel voorbij. Tegen de tijd dat je lekker op dreef bent, sta je naar de sterren te kijken.
Maar, wat hebben we dan allemaal gedaan?
Geklust, verbouwd, gerenoveerd en mooi gemaakt. Onze bed and breakfast opgestart dus. We startten de relatiecounseling in november opnieuw op, wat een stroom aan gasten opleverde. Ik maakte een website over de slag om Grandmenil, die ook erg goed loopt. De kinderen leerden Frans op hun nieuwe school, maakten nieuwe vrienden en vriendinnen en raakten gewend aan een heel ander leven.
En natuurlijk lanceerden we deze weblog, waardoor iedereen onze mini-avonturen kon meelezen. En daar krijgen we ook regelmatig reacties op.
Geen dag is hier hetzelfde. Geen klus is hetzelfde. Geen wandeling is hetzelfde. Ik verveel me geen moment op de dag en als dat wel een keer voorkomt, dan geniet ik van de stilte. Ik geniet van de tuin, het huis en de boswandeling. Genieten moet je hier leren. Je moet er echt voor gaan zitten, even de boel de boel laten en je concentreren op datgene wat je in je haast vergeet.
Het leven in Grandmenil lijkt eenvoudig en dat is het misschien ook wel. Maar de hartelijkheid, de vriendelijkheid en sociaalheid van onze buren is iets wat we eigenlijk ook niet kenden. Kleine gebeurtenissen lijken hier veel groter, intenser ook.
We hebben veel geleerd in het afgelopen jaar. Soms waren er pijnlijke leermomenten, omdat je niet aan de wensen (eisen) van een gast kunt voldoen. Maar de leuke leermomenten waren er maximaal. Een jaar lang gasten ontvangen en weer uitzwaaien heeft ons gekneed. Het werd van gastheer/vrouw spelen, naar een serieus bedrijf met alle bijhorende facetten.
Soms heb ik het idee dat we hier meer tot ons recht komen. Er is zoveel ruimte voor ideeën en creativiteit, er worden geen beperkingen opgelegd van bovenaf. Want: er is hier geen bovenaf. Geen baas die over je schouder meekijkt en je creatieve vermogens afstompt.
Het afgelopen jaar was keihard werken, keihard leren en keihard lachen. Doe mij nog maar zo’n jaar. Op naar een nieuw jaar Bo Temps, op naar een nieuwe fase. En voor jullie, lezers: Op naar nieuwe columns!
Gepubliceerd op 29 juni 2009