In Wallonië zijn ze nog niet zover wat winkeltijden betreft. Het heeft er al vaak in geresulteerd dat ik als verwende Nederlander op een terras belandde omdat de winkels dicht waren.
In Nederland wordt hard gevochten om de winkels op zondag open te krijgen en hier en daar lukt dat ook. Ik heb me er altijd over verbaasd waarom mensen persé alle dagen willen shoppen. Wellicht wordt die verbazing veroorzaakt, omdat ik een bloedhekel heb aan shoppen. Ik word doodmoe van dat gestruin in dichtbevolkte winkels. Bovendien vind het nogal wat mensen die aan het winkelen zijn vaak chagrijnig en ongeduldig. Dus, lekker dicht laten die winkel op zondag, scheelt een hoop chagrijn. Ga naar het bos ofzo, ga iets met het gezin doen.
Maar goed.
In Wallonië is het veel winkels de normaalste zaak van de wereld om de toko ’s middags te sluiten. Ook niet als klant “nog even snel…” de winkel in willen duiken. Nee, je wordt resoluut buiten gezet. Sluiting is sluiting. ’s Middags wordt de lunch gezamenlijk genuttigd, zonder klanten die je storen.
Ik vind dat wel iets hebben. Samen met de collega’s een moment van rust, een moment van onthaasten. In Nederland draait alles gewoon door. Een boterham prop je tussen de bedrijven naar binnen, want de klant moet te allen tijde bijgestaan worden.
Ik word hier dus af en toe verplicht te onthaasten. Ik word verplicht om even niets te doen. Chagrijnig voor de deur gaan zitten wachten heeft geen zin. Lunchpauzes kunnen hier anderhalf uur duren, dat wordt dus lang chagrijnen als je voor de deur gaat zitten.
Regelmatig belandden we bij een cafeetje en bestelden een bak koffie of we gaan lunchen.
Net als afgelopen week. “Even snel” nog naar de blokker. Maar om 12.00 uur gaat de deur gewoon op slot. “Even snel” werd omgebogen naar “lang en uitgebreid” lunchen.
Heerlijk toch?
Ik herinner me nog dat ik mijn vorige baan in het onderwijs heel vaak geen tijd had om te lunchen. Er was altijd wel weer iets. Waren het de collega’s niet, dan wel de leerlingen die iets moesten bespreken. Bij stagebezoeken aan Brugge maakte ik voor het eerst kennis met een ander lunch-etos. Bij de lunch wordt niet over werk gesproken en et liefst eet je buiten de deur, zodat je letterlijk afstand neemt van je werk. Met de stagebegeleidster heb ik gedurende die werkbezoeken de mooieste en oudste cafeetjes van Brugge bezocht. Er werd niet over leerlinge gesproken, maar over cultuur, Brugge zelf en andere belangrijke zaken.
Denk hier nog eens aan als u zelf weer haastig door de winkelstraten rent of als u uw lunchpakket opent, wetende dat u ieder moment weer gestoord wordt door een collega.
Gepubliceerd op 3 oktober 2009