51. Op RTBF1!

Ze kwamen op een zonnige woensdagochtend, een half uur eerder dan gepland. De presentator, cameraman en geluidsman keken even rond in de tuin en voor ik de koffie nog maar had geserveerd stond er al een terrassetje op het gras en de camera op statief ertegenover. Deze mensen hielden van opschieten, de koetjes en kalfjes konden directement de kast weer in.

In het voorgesprek twee dagen eerder was duidelijk geworden wat de bedoeling was. Binnenkort treedt Daan, een Vlaamse zanger die deels in Manhay en deels in Brussel woont, op in het gemeenschapshuis van Grandmenil. De RTBF heeft besloten een aflevering van een al 10 jaar lang bestaand programma, La Clef des Champs, geheel te wijden aan de nieuwste CD van deze artiest en onderzoekt waarom Daan juist in Manhay zoveel inspiratie op weet te doen. Om het wat breder te trekken wil de RTBF ook van enkele Nederlanders uit Grandmenil wel eens horen waarom zij naar hier zijn getrokken en wat ze hier vinden wat ze in Nederland niet konden vinden.

Cédric, de vriendelijke presentator, vond vooral onze coachingsactiviteiten en Bob zijn website over de gebeurtenissen in Grandmenil in de Tweede Wereldoorlog interessant, dus daar zal het vandaag over gaan.

Maar zoals gezegd, er moet doorgewerkt worden, dus Cédric legt het snel even uit. Bob moet aan komen lopen met de koffie, wij beginnen samen een gesprekje in het Nederlands over Het Roer Om en out of the blue stelt onze Cédric dan een paar vragen in het Frans. Wat zeg je? In het Frans??? Vous êtes sure? Parce que notre Français n’est pas assez bien pour….eh….Ja dus, in het Frans, want dat vinden de kijkers leuk, dat het wat gehakkel is, dan is het duidelijk dat we Nederlanders zijn. Staan we er weer lekker op…

De cameraman knikt dat ie klaar is en de opname kan beginnen. Maar wij moeten nog even de zenuwen onder controle krijgen. Na drie lachstuipen en wat gegiechel bijt ik zo hard op mijn tong dat het lachen me wel vergaat. En het gaat wonderwel goed, ik kom zelfs vlotjes uit mijn woorden, maak ter plekke volzinnen waar mijn juffrouw van de Franse les trots op geweest zou zijn. Dat geeft moed en we beginnen er echt lol in te krijgen. Na een tweede interview in de jachthut, waarbij weer van tevoren precies wordt aangegeven wat ik moet gaan doen, voel ik me al actrice op de set. Dan is Bob aan de beurt en ook dat gaat goed. Na nog wat geacteer op de gastenkamers (“zometeen kom je binnenlopen en dan leg je de handdoeken goed”) is het tijd voor de kinderen. Tom geeft wat salto’s op de trampoline ten beste en Ben probeert de kijkers te imponeren met zijn afschietbare foamraket.

Na de lunch is het tijd om het bos in te gaan. Bob vindt, terwijl hij wordt geïnterviewd, een granaathuls en bukt om hem te pakken, waardoor hij uit beeld verdwijnt. Op naar de laatst gevonden mijn dan maar, die mogelijk nog op scherp staat. De ploeg deinst angstig achteruit bij de aanblik en sluit het hele interview direct maar af. Maar wij rijden tevreden weer naar huis: ons TV-debuut is een feit!

Twee weken later is de uitzending. We kunnen zelf niet kijken, want we kunnen de RTBF niet ontvangen met ons Nederlandse digitale schotelpakket, maar via internet zien we onszelf terug. Twee minuten uitzending als resultaat van een dag filmen. De kinderen zijn dolgelukkig: zowel de salto als de raket is in beeld! Het geheel ziet er mooi uit en wij zijn een geweldige ervaring rijker. Toch de contacten in de filmwereld maar weer eens wat aanhalen….

Gepubliceerd op 3 oktober 2009

Een reactie plaatsen