Tijdens een bezoek aan de oude woonplaats Roosendaal, kocht ik een nieuwe mobiele telefoon. De oude had de geest gegeven. Dus kocht ik op 14 juni 2009 een nieuwe, flitsende telefoon met camera erin. Mocht je ooit in het bos wilde beesten zien en je bent je fototoestel vergeten: pak je telefoon en -klik-.
Bij thuiskomst liet ik trots de nieuwe Nokia aan vrouwlief zien en maakte en passant een foto van de kinderen.
Begin september haalde vrouwlief de camera, excuus de telefoon uit haar tas en…het ding was zo dood als een pier. Hoe hard ik ook op de knop met het rode telefoontje duwde, het scherm bleef zwart. Hoe lang ik het ding ook oplaadde, de telefooncamera bleef dood….
Ik belde naar de winkel in Roosendaal. De meneer aan de andere kant van de lijn vroeg mij netjes om er maar even mee langs te komen. Er “even mee langskomen”kost mij echter bijna vijf uur in reistijd, dus dat vond ik niet zo handig. Meneer ging even overleggen en belde de andere dag terug: ik mocht ‘m ook opsturen en dan zouden zij de cameratelefoon maken en weer terugsturen. Bij hoge uitzondering stuurden ze ‘m terug, deden ze normaal nooit.
Na wat nadenken, zag ik dat opsturen toch niet zo zitten. De Belgisch-Nederlandse postverbinding staat niet bekend als super deugdelijk. Dus……deden we even helemaal niets.
Ik besloot eind oktober eens even op de Nokia site te kijken en zag tot mijn verbazing dat ze zogenaamde “Nokia Care centra” hadden. Maar waar die dan zouden zijn, was mij volstrekt onduidelijk. Dus gebeld naar Nokia zelf, legde het probleem van mijn Noki-nee uit en kreeg te horen dat de dichtstbijzijnde balie in Maastricht en Arlon stond. Wij kozen voor Maastricht: waren we nog niet geweest, dus konden we er gelijk een leuke uitstap van maken.
En dus vertrokken wij begin november naar Maastricht, het centrum van Carnavalesk Nederland. Wat een pracht van een stad, wat een cultuur!
Als eerste gingen we op zoek naar het Nokia Care center en die hadden we al snel gevonden.
Achterin de winkel was een balie met daarop in koeieletters “servicebalie”.
Meneer vroeg hoe hij mij kon helpen. Ik legde uit dat onze spiksplinternieuwe Nokia veranderd was in een Noki-nee en dat ik dat toch wel erg snel vond na drie maanden tijd!
Meneer pakte de dode telefoon van mij aan, bekeek ‘m indringend en….de telefoon sprong aan. Verbluft keek ik meneer aan. Hoe kan dat nu! Deze servicebaliemeneer had alleen nog maar gekeken naar de cameratelefoon en hij sprong al aan. Was ik er wellicht niet lief genoeg voor geweest? Moeten mobiele telefoons tegenwoordig ook al worden opgevoed, mistte ik natuurlijk overwicht?
Meneer keek mij onzeker aan. Spiedde voorzichtig naar de wanden en het plafond. Meneer dacht dat hij in de maling werd genomen. Meneer dacht aan Bananasplit achtige toestanden in zijn winkel.
“Hoe heeft u dat nu voor elkaar gekregen?”, vroeg ik belangstellend.
“Nou, gewoon…bovenop de telefoon zit de aan-knop….”, stamelde hij, terwijl hij waarschijnlijk dacht dat nu de cameraploeg van Bananasplit wel binnen zou stormen, roepend dat ze ‘m mooi te pakken hadden.
Maar die cameraploeg kwam helemaal niet. Voor hem stonden twee malloten, die vergeten (ja, vergeten ja!) waren dat de aanknop bovenop de telefoon zat. De aanknop was helemaal niet de knop met het rode telefoontje!
We lieten meneer verbijsterd achter.
Ach, heeft hij ook weer iets leuks tijdens de koffiepauze te vertellen. En wij hebben toch weer een leuk verhaal te vertellen op onze weblog.
En: wij hadden een leuke dag in Maastricht…..
11 november 2009