Net een paar uur voor het nieuwe jaar waren we bij onze vrienden te Rotterdam.
Op zo’n dag word je zwaar geconfronteerd met de tegenstellingen binnen je eigen leven.
Van de heerlijke stilte van Grandmenil naar het eindeloze lawaai van de grote stad.
Ik heb dat eigenlijk nooit begrepen, wonen in een grote stad.
Toen ik in Rotterdam studeerde (heel lang geleden) vond ik het al niks. Ik was en bleef het mannetje uit een dorp. In Rotterdam voel je het leven wellicht een stuk beter: het bruisende, de drukte en voortdurend kans op sociale contacten. Ja, dat is Grandmenil net even wat anders. Niet dat je daar geen kans hebt op sociale contacten, maar de hoeveelheden zijn minder.
Met een pakket vuurwerk (Belgisch natuurlijk) waren we gearriveerd in Rotterdam. Overal klonk er vuurwerk, het rook er naar oliebollen en een fles champagne stond al in de koeling. Ingrediënten, die horen bij een jaarwisseling.
Vriend Andries en ik vertrokken naar de zolder om op zoek te gaan naar wat interessante lectuur over de slag om de Ardennen.
Terwijl hij zocht, stond ik uit de dakkapel naar buiten te kijken. Ik had zicht op de achterkant van een rij woningen, rijtjeswoningen. Omdat het aan het schemeren was, kon je overal binnenkijken. In een woonkamer zat een groepje mensen. Ze waren aan het eten, moeder stond in de keuken wat te rommelen. In het huis ernaast zat een ouder koppel samen aan tafel. Ze praatten, keken elkaar aan De vrouw liep van tafel naar de keuken toe. In het huis daarnaast stond een man voor het raam en keek naar buiten. Handen in de zakken, mijmerend over….iets.
De oudere dame stond nog in de keuken. De andere dame stond ook in de keuken. Ik vroeg me af waarom ze niets tegen elkaar zeiden. Ze stonden naast elkaar. Het duurde even voordat ik het doorkreeg. Ja, dat klinkt vreemd, maar ik stond er even niet bij stil.
De twee vrouwen konden niet met elkaar communiceren: er zat een dikke muur tussen.
Met die gedachte ging ik opnieuw kijken. Het beeld is het beste te vergelijken met hokjes. Afgebakende hokjes, met daarin naar eigen smaak ingerichte woningen, afgesloten van de buitenwereld.
Het klinkt raar. Maar het was een moment van bewustwording. De straat waar ik op stond te kijken bestond uit hokjes, met daarin gezinnen die een leven leidde zoals ze dat zelf wilden.
Het klinkt allemaal zo logisch, mensen die in hun eigen hokje wonen. Maar het was een moment van…..tjsa van wat…..de bewustwording dat we in hokjes leven….en denken.
Andries kwam met wat boeken aan en we gingen naar beneden, een goed glas port drinken.
30 januari 2010