Ik schreef al tweemaal eerder over de beesten die hier in de bossen rondhuppelen, maar die voor mij onvindbaar waren.
Kennelijk moeten de dieren eerst aan je wennen voordat ze zich laten zien. Of, moeten ze aan je geur wennen. Of begin ik beter te begrijpen waar je ze moet zoeken.
Jawel, het heeft enige tijd geduurd voordat ik de kuddes herten zag, maar dan heb je ook wat.
Zoals afgelopen week: vrouwlief en ik hadden besloten er weer eens op uit te trekken in de directe omgeving. Wandelen door een prachtig wit landschap maakt indruk. Je voelt je klein, maar ook groot omdat je er woont. Ik was niet op zoek naar herten, ik was op zoek naar oorlogssporen. En voor ik het wist had ik een harde por in mij zij te pakken van Eveline.
Ze zei niets, wees ook niet. Ze keek alleen maar. Een bepaalde richting op. En toen zag ik ze ook. Een grote troep herten, rennend over de vlakte. Het mannetje voorop, zijn grote kop met gewei in zijn nek, vooruit rennend voor zijn kudde. Daarachter ongeveer 10 hinden die de grote baas volgden. De sneeuw spatte op rondom hun poten en je hoorde, dat was het rare…..niets. Het was geweldig om te zien.
Een dag later waren we weer op zoek naar oorlogssporen. En ook deze keer ontmoetten we herten. Ik had het fototoestel onder handbereik en wist de hinde vast te leggen. Minutenlang stonden we elkaar aan te kijken. Zij bewoog niet en wij bewogen niet. Ondertussen maakte ik wat foto’s. Iets later fluisterde ik tegen Eveline dat ze naar voren moest, zodat de hinde zou gaan lopen. Ik hoopte dat de hinde het pad zou oversteken, zodat we haar goed konden zien.
En dat deed ze. Later, toen ik weer thuis was, bekeek ik de foto’s op de computer. Tussen de bomen ontwaarde ik nog een hinde. Zo goed zijn ze dus gecamoufleerd.
Het heeft iets magisch om die beesten vrij door het bos te zien lopen. Het is een prachtige ontmoeting met dieren die in absolute vrijheid kunnen leven.
Nu nog de zwijnen. We hebben er pas eenmaal één in het echt gezien. Ik heb wel een vermoeden waar ze uithangen, maar dan moet je dieper het bos in. Dus dat zullen we binnenkort eens doen
Een paar weken geleden hadden we jagers over de vloer. Een van hen had zijn eerste zwijn geschoten. Omdat het zijn eerste was, hoorde daar een ritueel bij. De kop van het zwijn wordt verwijderd en is de trofee voor de jager. Het bloed wat vrij komt wordt gebruikt om de jager mee te dopen. Sta je daar dus met je hoofd helemaal onder het bloed in de kou. Daarover komt nog een laagje zout. Het klinkt misschien vies, maar ik vond het wel wat hebben. Het is een respect wat de jagers aan het gedode dier geven.
De andere dag ging ik met de jager mee naar zijn auto om naar de kop te kijken. In zijn achterbak lag een grote kop van een zwijn met grote tanden.
Heel indrukwekkend. Ik wist toen al dat ik binnenkort zwijnen zou gaan zien. Want, het allereerste hert wat ik zag was ook slachtoffer van de jacht.
Je ontwikkelt hier af en toe ook wel nieuwe bijgeloven….
30 januari 2010