In Nederland zijn we gewend, dat meneer de Paashaas thuis op zijn gemak de eieren schildert en ze daarna of in de tuin verstopt of ze aan vader en moeder meegeeft zodat zij ze kunnen verstoppen.
De afgelopen jaren zaten daar steeds vaker ook chocolade eieren bij, maar ik geloof dat Tom en Ben dat niet zo erg vonden.
En toen verhuisden we naar de Ardennen.
Kennelijk was dat voor de Paashaas te ver of werden de kinderen te oud. Maar in 2009 zat ik met de kinderen zelf de eieren te schilderen, ook voor de gasten. Mogelijk durfde de Paashaas hier niet te komen vanwege al die jagers (die overigens alleen tussen oktober en januari jagen).
Groot was de verrassing bij de kinderen, toen bleek dat alle kinderen van hun klas overladen waren met cadeaus, tijdens de paasdagen. Ik belde naar Sinterklaas, maar die wist van niets. Heeft de Paashaas zich vergist en is hij met cadeaus, in plaats van eieren, gaan strooien. Dan was hij in ieder geval twee kinderen vergeten te bezoeken: Tom en Ben. Die waren afgescheept met een paar chocolade eieren. De Vlaamse familie uit Grandmenil kwam met de oplossing van dit grote raadsel.
De paasklokken waren langs geweest.
Pardon?
In België, Frankrijk en delen van Nederlands De klokken zijn na het Gloria van de Heilige mis op witte Donderdag naar Rome om er de eieren te halen en komen pas terug in de paasnacht. De klokken hebben de vorm van kerkklokken met vleugeltjes en vliegen door de lucht.
De eieren worden gedropt in de tuin of op het balkon tussen de planten. Een enthousiaste speurtocht op paasmorgen hoort dan uiteraard bij deze traditie.
Naast eieren, worden de kindertjes getrakteerd op bergen met speelgoed. Gelukkig waren onze kinderen zo wijs om dit hele (katholieke) verhaal niet te geloven. Want, zo redeneerden zij: klokken kunnen niet vliegen. Klokken kunnen alleen maar lawaai maken. Bovendien: op Witte Donderdag hingen de klokken nog gewoon waar ze hingen!
Dat probleem was opgelost.
Toch knaagde er dit jaar iets. Alle kinderen zouden weer besodemieterd worden met die klokken. Maar wat gaf het: er zat speelgoed bij en dan hoor je de meeste kinderen toch niet klagen.
Ik vind integreren in de Waalse gemeenschap heel belangrijk. Maar ik vond het Paasklokken gedoe te ver gaan. De Sint had dit jaar weer goed uitgepakt met cadeau’s en nog een berg speelgoed erbij leek me niet verstandig. Na wat piekeren besloten we het over een andere boeg te gooien. De kinderen kwamen op Goede Vrijdag met twee uitstekende rapporten thuis. Reden genoeg om daar een kleinigheid voor te kopen. Na Pasen reden we naar de speelgoed winkel en Tom en Ben mochten wat uitzoeken. Dat was voor hen reden genoeg om te juichen.
Ook dit jaar werd ons huis niet bezocht door de Paasklokken. Vast omdat we een stelletje heidenen zijn….
9 april 2010