69. Het zijn de kleine dingen die het doen

69. Het zijn de kleine dingen die het doen

Het was zo maar een liedje wat mijn oma nogal eens zong: Het zijn de kleine dingen die het hem doen.
Oma zat in een kerkkoor waarbij de gemiddelde leeftijd heel oud was, althans, dat vond ik vroeger.
De paar keer dat ik oma heb horen zingen met haar kerkkoor zijn op een hand te tellen. Het liedje zat altijd in het repertoire en ik moest altijd een gierende lachbui onderdrukken als het werd ingezet en het koor bij het woord kleine belandde. In mijn opinie was de dirigent er nooit in geslaagd om het woord kleine geheel zuiver te laten zingen door de bejaarde dames.
Ook bij ons thuis had oma zo nu en dan de neiging om het liedje te zingen. Ik maakte dan dat ik wegkwam. Het was natuurlijk not done om keihard te gaan lachen als oma ging zingen.
Nee, als puber had ik geen enkele waardering voor dat stomme lied. Wat overigens niets wil zeggen over mijn respect en waardering voor mijn oma.

Afgelopen week zat ik met het gezin te lunchen. De kinderen komen tussen de middag uit school om hun boterhammen met ons naar binnen te werken. Om half een rennen ze dan terug naar school, want dan komen de klassen naar buiten en kunnen ze met de vrienden en vriendinnen spelen.
Het was zo’n moment, tussen twee happen door, dat ik ineens een heleboel getjilp hoorde van mussen. Op zich niet vreemd, die beesten houden zich hier wel vaker op en dan met name bij kippenrennen waar het eten letterlijk voor het oprapen ligt.
Terwijl ik naar buiten keek, zag ik mijn favoriete vogel ineens voorbij fladderen: de boomklever.
Dit kleine vogeltje, licht oranje buik en blauwe rug, zit al lang bij ons in de tuin. In de winter is hij braaf en stil. Maar in het voorjaar maakt hij nogal wat kabaal. Roepend om een vrouwtje en tikkend op de bomen is het een leuke attractie. Vorig jaar besloot het Grandmenilse kerkbestuur dat de dakranden met aluminium bezet moesten worden. De stenen waren wat aan het afbrokkelen en dat moest dus verstevigd. De boomklever vond dat niet zo een goed idee. Wekenlang hebben we moeten aanhoren hoe hij probeerde de randen er weer af te tikken. Het aluminium blokkeerde zo half en half de ingang van zijn vaste verblijfplaats. Een snavel op aluminium maakt een behoorlijk lawaai. Het klinkt als een kleine drilboor.
De vogel is er inmiddels kennelijk aan gewend geraakt en laat het aluminium met rust.

Van de week zat de boomklever weer voor het raam. Ademloos keek ik toe hoe hij op zoek was naar kleine insecten en naar de mussen iets onverstaanbaars riep.
En ineens moest ik denken aan het liedje van mijn oma.
Oma, die een jaar of negen geleden overleed, had gelijk. Het zijn inderdaad de kleine dingen die het hem doen. Het zijn die kleine momenten dat je ineens verwonderd bent over de dingen waar je normaal niet zo op let als je druk bezig bent. Het gevolg van deze kruising, de boomklever en het liedje van oma, zorgde er wel voor dat ik zo ongeveer een week lang met het liedje in mijn hoofd zat en het mijn oma hoorde zingen. En ook nu nog veroorzaakte dat nog wat lachstuipen.
Maar oma had wel gelijk: het zijn de kleine dingen die het hem doen…….

16 oktober 2010

 

Een reactie plaatsen