Hoe het met ons ging, daar in de Ardennen.
De vraag kwam er plompverloren uit. Alsof ik een psychiater aan de lijn had, die probeerde te achterhalen hoe het met de geestelijke gesteldheid van de familie Konings in Grandmenil ging.
Het was zomer, snikheet en ik probeerde in onze loungehoek wat verkoeling te vinden, totdat ineens mijn mobiele telefoon ging.
Hoe gaat het met u meneer Konings?
Het bleek iemand van het televisiemakersprogramma Eyeworks te zijn.
Eyeworks was op zoek naar gewillige en hopeloze slachtoffers, zo bleek.
Ik vertelde meneer dat het uitstekend ging. Heel goed zelfs. Boven verwachting, eigenlijk.
Dat vond de meneer van Eyeworks jammer om te horen. Ja wacht even: hij vond het voor ons wel leuk. Maar hij vond het vooral jammer voor zichzelf. De meneer had misschien wel een gewillig persoon aan de lijn, maar zeker geen weerloos en hopeloos slachtoffer.
Meneer Eyeworks was namelijk op zoek naar Nederlandse emigranten die een bedrijf hadden opgezet wat jammerlijk ten onder dreigde te gaan.
Daar wilden de televisiemakers een verkneukelend programma over maken. De ellende van emigranten in beeld brengen. Gezinnen aan de rand van de afgrond. Huilende vaders met twee linkerhanden. Depressieve moeders met kinderen hangend aan het schort: Was dit het leven wat we wilden?
Ik meende te moeten zeggen dat ik het schandalig jammer vond, dat Eyeworks niet eens kwam kijken hoe we het deden en vooral wat we allemaal deden. Maar daar had meneer Eyeworks helemaal geen interesse in. Op dergelijke feelgood-televisie zat het publiek niet te wachten. Ellende tv zorgt ervoor dat je je zelf beter voelt. Bovendien is het extra leuk om die emigranten eens goed voor lul te zetten: Jullie wilden zelf gaan en nu zul je bloeden! Bloeden voor de nationale televisie!
Zo voelde het in ieder geval.
Nee, meer wilde meneer Eyeworks van mij niet weten. Hij wenste mij veel succes en plezier. Hij zou op zoek gaan naar een ander willoos, depressief en hulpeloos emigrantenpersoon.
Ik zei dag, hing op en liep naar buiten.
Maar ik bedacht me. Ik liep terug naar binnen, pakte de mobiele telefoon en sloeg het telefoonnummer van Eyeworks op.
Wie weet, als er ineens een hype voor feelgood-televisie zou komen, dan belde ik zelf wel.
(Nabericht: het programma is verder nooit opgezet. Het format sloeg kennelijk niet aan….)
30 januari 2011