72. De Agenda.

Ik was iets aan het zoeken in een van de lades waar ik eigenlijk al zo’n drie jaar niet meer in had gekeken.
In plaats van dat iets te vinden, vond ik iets heel anders…. Mijn oude agenda van het ROC van 2007-2008: het jaar dat we onze droom gingen uitvoeren.

Ik was verbaasd dat ik de agenda nog had. Wat deed die daar in een lade waar ik al drie jaar niet meer had ingekeken. Vast wachten totdat ik die lade weer open zou doen en het terug zou vinden?

Voor mij lag een agenda uit een zeer woelig jaar. Onder ons gezegd was de ROC periode van zes jaar sowieso een woelige periode. Iets wat bij het onderwijs hoort, geloof ik.
Bij het doorbladeren viel me de overvolle pagina’s met vergaderingen, bijeenkomsten, stagebezoeken, tentamens en ouderavonden. Tussendoor stond het vol met reminders en afspraken. Gele plakbriefjes met herinneringen, telefoonnummers, emailadressen en droedels.
De roodgekleurde agenda was mijn heiligdom. Ik was (ja, was) iemand die behoorlijk chaotisch kon zijn en dat kan dodelijk zijn in het onderwijs. Geen agenda bij, dan was het paniek. Dus zat dat ding altijd op een vaste plaats in mijn tas. Als een bijbel, in het voorste vak, altijd onder handbereik.
Even terzijde: in de agenda staan natuurlijk ook de kernwaarden van deze school. En uiteraard, zoals bij ieder zichzelf respecterende school, staat daar ook de term transparantie bij. Tot op de dag van vandaag moet ik daar nog steeds hartelijk om lachen. Ik kan u daar niet teveel over vertellen, dat zou niet eerlijk zijn naar mij voormalig werkgever. Laat ik het er maar op houden dat het meer leek op een zwaar beslagen ruit dan op transparant….

Hier heb ik geen agenda meer. Geen bijbel, die mij de dag doordraagt. Geen gele briefjes, geen strakke tijden. Hier gaat alles vanzelf en flexibel. Vanaf dag 1 heb ik mijn horloge afgedaan. Geen idee waar dat ding gebleven is. Tijd is hier relatief en verstrijkt zoals de dag loopt.
Enkele notities staan op mijn toetsenbord met dingen die prioriteit verdienen, maar niet altijd krijgen. Ik bepaal het ritme van de dag.
Je kan hier je hele dag volplannen, maar regelmatig komt er iets tussendoor wat dan voorrang vereist. Geen kernwaarden, geen wandelgangengeklets.

U zou bijna gaan denken dat hier altijd rust heerst. Niets is minder waar. Ook hier kan stress heersen, alleen ben je er zelf bij om daar mee om te gaan. Je kan hier dagenlang klussen en de klok rond werken.
De andere kant is dat het doodstil kan zijn tijdens bepaalde perioden. Iets waar je tegen moet kunnen. Wij vinden dat heerlijk. De rust, de stilte in ons kleine dorp. Een wandeling in een bos in rust, waar je de vogels hoort, waar je de herten kunt zien rennen en waar de wind door de bladeren ruist. Geluiden die ik inmiddels gewend ben, maar waar ik wel aan moest wennen.

Hier heb ik geen agenda, kalender of klok nodig.
Het verloop van de dag geeft het ritme aan.

10 februari 2011

Een reactie plaatsen