Het is ronduit verbazend wat er zich allemaal in onze tuin bevindt. Steenmarters, vossen, eekhoorns, egels, heel veel soorten vogels. En dat dartelt allemaal rond op onze stek.
Nog verbazender is de diversiteit aan bomen en planten.
Ik ben absoluut geen planten of bomenkenner en kom vaak niet verder dan “wel of niet mooi”.
Mijn schoonvader daarentegen weet er alles van en die neemt geregeld de tuin onder handen. Waar ik met schrik en beven met een snoeischaartje wat prul, komt hij het liefst met het grovere materiaal aanzetten en schuwt driftig snoeien geenszins. Zo is een paar weken geleden de hele zijkant van de tuin, gevuld met laurierkers, dusdanig gesnoeid dat we er ineens heel veel tuin bij hebben. Ik met de kettingszaag, ik was overstag gegaan en snoeide dus driftig mee, en schoonvader met snoeischaren: het leverde een prachtig zicht op en het gaf ruimte voor nieuwe planten en struiken.
In de zomerperiode ontdekte ik hoe rijk onze tuin is. Vlierbessen, rode bessen, appels, druiven, aardbeien, kruisbessen, beukennootjes, hazelnoten, pruimen en…..walnoten.
Drie jaar lang heb ik overwogen om die wat zielige, zich niet snel ontwikkelende boom te verwijderen uit de tuin en op te stoken in de haard.
Het was zo’n boom die niet wilde, geen zin had en te lui was om een beetje actief mee te doen in onze geweldige tuin.
Te vroeg de blaadjes laten vallen in de herfst, te laat op gang komen in de lente.
Een bomenknuffelaarster had haar hulp al eens aangeboden, maar ik vreesde dat de boom na die knuffelsessie er helemaal de brui aan zou geven.
En dus werd de walnotenboom straal genegeerd en slechts gebruikt als een van de twee doelpalen.
Tot dit jaar.
De walnotenboom begon vol enthousiasme uit de winter te komen. Een volle bos met prachtige grote bladeren. En in de zomer zag ik het ineens: Walnoten! Nog geen overvloed, maar een stuk of tien hingen er wel.
Gasten adviseerden mij om de noten pas te pakken als het omhulsel helemaal open was. En dus wachtte ik, licht ongeduldig.
De zomer raasde voorbij, de herfst zette de eerste stappen en op een dag zag ik de omhulsels open staan. Van vreugde maakte ik een paar mooie foto’s en wachtte weer geduldig, mezelf verheugend op de allereerste walnoot uit eigen tuin!
Een week of twee later stond ik bij een lege walnotenboom. De omhulsels lagen op de grond. En de noten waren in geen velden of wegen te bekennen. Diefstal door een van de beesten in onze tuin toch al een oase aan vruchten hebben.
Vanuit de grote populier meende ik het gegniffel van een eekhoorn te horen.
Ik schudde meewarig mijn hoofd. Had er slechts eentje overgelaten.
Al was het maar om te proeven….
2 november 2011