Jawel, er zijn best wel eens dingen die we missen hier in Grandmenil.
Ik ben een vervent Mexicaanse bonenschotel maker. Maar bruine bonen kennen ze hier niet in blik. Kleine zakjes met bonen die nog moeten wellen kun je hier kopen, maar dat is het dan wel. Of pakken lasagne van Knorr: ook niet te vinden, net als vlokken, gekleurde muisjes en Kip Tandori.
Maar gelukkig komen de opa’s en oma’s regelmatig hierheen en die brengen dan karrenvrachten vol met deze gemiste zaken.
Hier in de supermarkt van Manhay rondlopen is ene belevenis op zich. Het is altijd afwachten wat ze in de schappen hebben liggen. Ga nooit van huis met het idee wat je ’s avonds wil eten, want het kan op een zware deceptie uitlopen. Geeft niets, we wonen in Wallonië en daar gaan de dingen nu eenmaal anders. Verwacht ook niet, dat boodschappen doen hier lekker snel gaat, want voor je het weet sta je in de file bij de kassa. Klanten willen nogal eens een praatje aanknopen met de caissières, waardoor je geduld op de proef wordt gesteld. Ach wat: in Nederland zijn we altijd gewend geweest om altijd maar te haasten en te jagen. Onthaasten is moeilijk, maar als je er toe verplicht wordt, went het vanzelf.
Er is echter wel iets wat we hier helemaal niet snappen. En dat zijn de paprika’s. Die verschillen niet zo gek. De kleuren zijn het zelfde, de grootte ook, maar het zit hem in de prijzen.
Als je hier een parika koopt, dan betaal je 3,49 euro.
Wat zegt u? Jawel, drie euro negenenveertig. Een prijs waar je stijl van achterover slaat.
Maar: als je hier drie voorverpakte paprika’s koop betaal je 1,79 euro.
Een verschil van Eén euro zeventig.
Ik heb er heel lang over nagedacht. Misschien is er een medewerker die de dingen verkeerd prijst. Maar nee, ook in de andere supermarkten is het zo dat een paprika veel duurder is dan drie voorverpakte paprika’s. Een vreemd mysterie wat nog niet opgelost is.
Het kan ook zijn dat de losse paprika’s door veel duurdere Waalse arbeidskrachten worden gesorteerd en de voorverpakte bijvoorbeeld uit Polen komen.
Maar goed. Gedurende de week zitten wij wel steeds met kookdilemma’s. Rode paprika’s gaan altijd snel op, maar dan blijf je over met een groene en een gele. Die groen lukt ook wel om die ergens in kwijt te raken. Maar die gele, dat zijn we niet gewend. Uiteindelijk wordt die dan ergens in verwerk met de glorie van de heer. Ofwel: pleur maar ergens in, als het maar op gaat!
U zult begrijpen: de Nederlandse zuinige mentaliteit zorgt er altijd voor dat er nooit losse paprika’s worden gekocht!
(Naschrift: de paprikaprijs bleek de kiloprijs te zijn….. )
Gepubliceerd op 4 mei 2009