We hadden een vrachtwagen besteld. Een vrachtwagen van Verhoeven-van Erp.
En naar ons idee hadden we de hele verhuis toch echt goed voorbereid. Maar ja: verhuizen schijnt een van de meest traumatische ervaringen te zijn in een normaal mensenleven. Buiten de geboorte dan, maar daar herinner ik me niets van…. Echt waar: het verlaten van de baarmoeder…die warme, schemerige wereld verruilen voor een koude, veel te lichte omgeving schijnt verschrikkelijk te zijn. En als je niet op tijd huilt, krijg je ook nog een pak slaag….
Maar goed: de goed geplande verhuizing dus. Voor de zekerheid hadden we ook nog een bestelbus erbij besteld, voor als het een beetje krap werd in de vrachtwagen.
Na een ochtend puin ruimen met vrienden Andries, Chantal, Roy, Frank en Ron, waren we klaar voor het inladen. Twee paar ouders en zuslief hielpen ook mee. In de gauwigheid werd ook nog een kluis gehaald door pa en ma Konings, in de aanbieding bij de Aldi. Die heb je wel nodig voor die sloten met geld die bij ons binnen gebracht gaan worden!
Om 16.00 uur kwam de vrachtwagen binnenrijden. Het commentaar was niet van de lucht: “dat past er nooit allemaal in”, “huur maar extra wagen” en “dat wordt een hoop spullen op marktplaats zetten”.
Dat geeft de mens moed: zoveel optimistische verhuizers. Maar de moed zonk mij eerlijk gezegd in de schoenen….. Zondagochtend moest het hele huis leeg én schoon zijn. Ik voorzag een therapeutische sessie of tien bij mijn eigen vrouw, die psychologe is.
Na een aantal uren laden en stapelen kwam het einde van de huisraad in zicht en pastte wonderwel alles in de camion.
Opgelucht haalde we adem. maar dat was net te vroeg. Het tuinmeubilair stond nog op straat, evenals de hele computerzooi en de muzikale apparatuur: 6 gitaren, 2 saxofoons en een hoop gekuidsapparatuur.
Het venijn zat ‘m in de staart. Uiteindelijk hebben we de muziekspullen meegegeven aan Andries en Chantal. Dries lachte nog fijntjes dat-ie daar op Marktplaats nog wel het een en ander voor zou kunnen vangen.
Je wordt helemaal niet moe van zo’n dag inladen. Die moeheid voel je pas als je klaar bent. “Ik heb geen rugpijn meer”, grapte ik tegen Eveline. “Want wat je niet meer hebt, kun je ook geen last meer van hebben.”
Laat in de avond goot ik nog wat glazen port achter mijn kiezen en kroop leterlijk naar bed. Terwijl ik mijn kussen raakte, vroeg ik me af hoe ik het in godsnaam voor elkaar moest krijgen om al die troep weer uit de wagen te gaan hijsen.
De andere dag, bij het binnenrijden van Grandmenil, overtraden we meteen een gouden dorpsregel: op zondag wordt er tussen 10.00 uur en 15.00 uur NIET gewerkt. Anton Verhoeven parkeerde de verhuiswagen vakkundig over de weg, zodat niemand er meer langs kon, inclusief de bezoekers aan de begraafplaats. En vervolgens werd er keihard gewerkt door de meegereisde ploeg. Binnen no-time stond het pand vol zooi en kon je kont niet meer keren. En dat terwijl we toch een adembenemend groot huis hebben.
Daarna werd alles van de eigenaar ingeladen. Ik voelde mijn rug helemaal niet meer. In een moment van stilte dacht ik dat ik maar eens een nieuwe voor mijn verjaardag moest vragen. of eens kijken of ik ergens een tweedehands kon vinden. Misschien die van de vorige eigenaar, want die liep nog kwiek rond. Had-ie toch niet stiekum z’n snor staan drukken?
Met een klap viel de deur dicht, nadat we iedereen hadden uitgezwaaid.
Was dat nu alles? Zo erg was die verhuizing niet. Het viel reuze mee. Verhuizen valt best mee.
In de stilte van het huis pinkte ik een aantal tranen weg. Waren die van vermoeidheid? Of deed mijn rug toch meer zeer? Of….was het opluchting dat het allemaal voorbij was?
Nee…..volgens mij was het opluchting dat het nu allemaal zou beginnen.
Deze column werd geplaatst op: 23 juli 2008