“Okee,” zei ik, “laat haar maar hier. Dan proberen we het voor een paar weken. Maar als het niets wordt, dan gaat ze eruit.”
Met deze woorden bekrachtigden we begin juli het verblijf van huispoes Lucy, ook wel door ons “het valse kreng” genoemd. De vorige eignaar had er geen interesse meer in. “we gaan driehoog wonen, dat is niets voor die kat.”
We zijn best wel dierenliefhebbers, maar katten…..nee dus.
Toch was lucy wel handig: het zou rondom en in ons huis stikken van de muizen. En dan is een poes wel handig.
Lucy was een veel te vetgemest beest, met een eigen mening en vlijmscherpe nagels, waarmee ze al menig bezoeker mee bezeerd zou hebben.
Lucy trok zich de eerste dagen helemaal niets van ons aan. Ze vleide haar poezenbillen waar ze maar wilde: op bed, in de bank, op de stoel. En steeds werd ze er door ons uitgejaagd.
Op een dag ging het mis. Lucy lag weer eens prinsheerlijk bij ons op bed en Eveline wilde haar daar weg hebben. Lucy was het daar niet mee eens, vloog Eveline aan, krabde en beet en liep vervolgens vol verwijt weg. Bij de aanblik van de wonden knapte er iets in me. Lucy, die net een maaltje aan het binnenwerken was, zag de trap niet aankomen. Met een welgemikte kick onder haar poezenkont verjoeg ik Luusje. Luus rende naar boven, met een tierende huiseigenaar achter zich aan. Van schrik liet ze zich plat op de vloer vallen, vol overgave keek ze me aan met haar grote poezenogen.
Ik foeterde nog verder, verweet haar het een en ander en vetrok weer naar de volgende klus.
Sinds dat incident zijn ik en Lucy dikke maten. Lucy is van een stresserige poes veranderd in een aardig beest met nukken. Ze zoekt ons steeds meer op en wil met Eveline graag kroelen.
En muizen? Die heeft ze al gevangen voor ons.
Ja, Luusje hoort al helemaal bij ons thuis.
En ach: die ene vogel die ze te grazen nam….die hebben we weer opgelapt.
Nabericht: In augustus 2017 hebben we Luus in laten slapen. Ze is 19 jaar geworden.
Gepubliceerd op 28 juli 2008