Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen: een brievenbus aan de straat. We hadden al een paar keer zo’n briefkaart in de bus gehad waarin de postbodes van Bpost hadden aangegeven dat het toch best een end lopen was, zo van de auto naar de brievengleuf bij de voordeur. Ik vond die vier meter best gezond voor de postbode. Maar ja: ik had er natuurlijk helemaal niets over te zeggen, ik was maar een klant waar die zooi moest worden afgeleverd..
Nu hadden wij al een tijdje een nieuwe postbode, omdat onze eigen postbode met pensioen was gegaan. En het was dus deze man die de kaartjes in de bus kwam mikken. Kennelijk was hij het op een gegeven moment meer dan zat en klopte op een dag aan, met de post in de hand plus de kaart “Aidez votre facteur” (Helpt u postode!) en de mededeling dat de Boite Au Lettre nu toch echt eens aan de straat moest komen, want wij waren de enige in de wijde omtrek die dat niet hadden. Ik wilde nog protesterend naar de overkant wijzen, waar mijn buurvrouw zo’n ding ook nog niet had, maar de vinger en blik van de postbode deden mij besluiten dat niet te doen.
En dus kreeg vrouwlief voor haar verjaardag een schitterende groene Leifheit brievenbus. Hadden wij eerst willen opteren voor een prachtige Londonse Porsche-rode brievenbus, de portemonnee koos voor de goedkopere variant.
En dus stond er de andere dag een groene brievenbus en zou ik de wandeling van 2×4 meter voortaan zelf moeten maken.
De tijd gaat voorbij en de postbode lijkt content te zijn met het feit dat hij voortaan slechts de auto voor hoeft te rijden en de arm uitstekend de post kan doneren. In die mooie groene Leifheit bus.
Tot op een dag….er een briefje in de bus ligt. De postbode levert de post van ons bedrijf “Het Roer Om” niet meer. We moeten eerst op het postkantoor bewijzen dat het bedrijf op de Grand Rue is gestationeerd. Tegen dergelijk bureaucratisch geneuzel kan ik niet. Dus de andere dag wacht ik hem op met stoom uit de oren en vraag of ie niet kan lezen: het adres staat toch duidelijk op de envelop?! Maar nee, regels zijn regels, ook voor de Hollander (Nederlander!) en we moesten naar het postkantoor om aan te geven dat het bedrijf hier huisde. Kosten: 75 euro. De postbode wuifde vriendelijk en vertrok.
“Over mijn lijk!”, riep ik, “Dat gaan we dus mooi niet doen!”
Ik stampte terug naar buiten en rukte de hele brievenbus, inclusief paal de grond uit en parkeerde die in de gang. “Dat zal ‘m leren!”
De andere dag stond ik, licht gniffelend, bij het raam te wachten tot de postbode zou komen. En die was, zoals gewoonlijk, keurig op tijd. De auto parkeerde voor de plek waar de brievenbus normaal stond, het raampje ging open, hand met post kwam er uit en die bleef vertwijfeld hangen. Ik kwam zelf al niet meer bij. De postbode stapte uit, maakte opnieuw die 4 meter, maar nu in een lichte sprint en bonkte op de deur. Ik liep naar de deur, opende die en vroeg alleraardigst “Oui?”. De postbode was helemaal in paniek, zijn haar verward en hij stamelde vertwijfeld “Uw boite au lettre….uw boite…. Zij is gestolen!”
Ik had meteen spijt van mijn aktie. Mijn aardige postbode was totaal onthand zonder mijn (zijn) boite au lettre. Ik wees beschaamd achter mij. “Uh…nou. Die is daar.”
De postbode keek langs mij heen, verstarde en keek mij toen weer aan.
Probeer dan maar eens uit te leggen wat die boite au lettre daar in de hal deed….
Soite, de bus werd terug geplaatst en de rit naar het postkantoor werd ook zonder morren gemaakt, alwaar wij aantoonden dat…
U begrijpt het al.
