Laurent, dakdekker van beroep, heeft in 2016 het dak van La Casilla vervangen en een schitterende dakkoepel geïnstalleerd. Sindsdien wordt hij door ons liefkozend “de dakmeneer” of “de dakduif” genoemd. Laurent is zo’n man die weet wat ie doet, een vakman, een gepassioneerd specialist. En een die min of meer met een agenda werkt. Als ie zegt dat ie langskomt, dan komt ie ook langs. “Ik kom woensdag langs!”, maar hij zegt er niet bij welke woensdag. Geeft niet.
Omdat de dakmeneer zo in goede aarde was gevallen vroegen wij hem enige tijd geleden om het zolderdakraampje in ons privégedeelte aan de voorkant van het huis te vervangen. Al in de eerste week dat we hier woonden had een van de kinderen per ongeluk het ruitje eruit getikt met een biljartkeu. Het was met wat plakband en duct tape weer gerepareerd. Totdat er een najaarsstorm kwam en we het betreffende ruitje iets verder in de straat terugvonden. Het was dus tijd voor een groter en nieuw raam.
De dakmeneer was komen kijken, had het een en ander opgemeten en bezwoer dat hij het raam voor de eerste sneeuwbui geplaatst zou hebben.
De weken verstreken en we rolden langzaamaan januari in. Gelukkig was er nog geen sneeuw gevallen, want de dakmeneer hadden we niet meer gezien.
Het werd januari en daar kwamen de voorspellingen: de eerste sneeuw. Ondanks de beloftes van Laurent trachtte ik het raam toch maar alvast met plastic af te schermen.
In de tweede week van januari moesten we een Amerikaanse gast terug brengen naar vliegveld Zaventem en na het uitzwaaien reden we terug naar Grandmenil en belandden….in een sneeuwstorm. We hoopten dat het plastic het zou houden. Want een bak sneeuw op zolder is niet wenselijk.
Terug in Grandmenil stapten we uit en liepen naar de voordeur, de verse sneeuw knerpte onder onze schoenen. Tot onze stomme verbazing lag er naast onze voordeur een stuk isolatie. En dat soort isolatie is alleen op de zolder gebruikt…. Mijn hartslag ging licht omhoog: er waren waarschijnlijk leien van het dak afgewaaid. Ik vermoedde een gat in het dak…..
Terwijl Eveline alvast naar binnen liep met wat boodschappen, liep ik in paniek de straat op om te zien waar de isolatie vandaan gekomen was.
Ik was stomverbaasd: waar eerst een oud roestig ijzeren raampje had gezeten, zat nu ineens een prachtig nieuw Velux raam.
’s Avonds kwam Laurent zelf nog langs: Ook hij had gezien dat de sneeuw onderweg was en besloot dus per direct onze kant uit te komen. Tot zijn schrik waren wij niet thuis. Dus besloot hij toch maar aan de slag te gaan. Hij pakte de ladder, wrong zich door het kleine kapotte raampje en ging aan het werk. Toen het werk gedaan was, klom hij door het nieuwe raam weer naar buiten, pakte een stuk isolatie mee in de hoop dat wij zouden doorhebben dat er iets geks aan de hand was op het dak.
Die truuk had inderdaad gewerkt.
Voor degene die het vreemd vinden dat onze dakmeneer zich toegang tot ons pand verschafte, zonder dat wij thuis waren: welkom in de Ardennen. –knipoog-