Het was al een tijdje zo’n wens van mij: een wapperende vaandel aan de gevel op bijzondere dagen. De Belgische vlag aan de gevel, als teken van trots dat wij in dit land wonen.
Tevens zou de Amerikaanse vlag op memorial day ter ere van de gevallenen gehesen worden.
Dat idee, dat zou deze maand verwezenlijkt worden. En dus ging ik op zoek naar een vlaggenmasthouder zoeken. Zo’n ijzeren ding, wat je met vier schroeven aan de natuurstenen gevel bevestigt.
Dus toog ik naar de militaria winkel in Salmchateau. Die verkoopt vlaggen. Dus ook zo’n ding.
De verkoper, die ik inmiddels redelijk ken (ik kom er vaker), keek mij peinzend aan. “Een ding waar je je vlag inhangt.” Het stompje sigaar wat in zijn mond hing was uit en er pruttelde wat as naar beneden. “Nee, dat heb ik niet. Moet je zelf maar maken.”
Kortom, ik vertrok met slechts de Belgische vlag en zette mijn zoektocht voort.
Leen Bakker, Dema, Hubo, Blokker en Gamma….. Overal trof ik verkopers aan die mij serieus te woord stonden en mij mogelijk achter mijn rug keihard hebben uitgelachen: In de hele Ardenne is er geen klant te vinden die om zo’n kek ding kwam vragen.
En steevast was het antwoord: “Die moet je zelf maken!”
Maar ik weiger dat ding zelf te maken. Ik wil een echte. Van ijzer!
Kortom: in de wijde omtrek nergens zo’n ding te vinden.
Met Memorial Day hard onderweg op de kalender en een gemiste Belgische feestdag, besloot ik het geheel anders te benaderen. Op de bewuste Belgische feestdag, bestudeerde ik de huizen in mijn geliefde woonplaats Grandmenil. Op een aantal plaatsen hing de Belgische driekleur potsierlijk uit het raam. Niks geen stok, gewoon, hop uit het raam hangen. Alsof iemand zijn examen had gehaald en de boekentas was vergeten.
Bij de monumenten met betrekking tot de slag om de Ardennen hingen de vlaggen wel aan een stok. Aan zo’n staande stok. En ik wil een vlaggenmasthouder aan de muur.
Een weekje later passeerde ik door het gehucht Bourdon (een week of twee erna ontving ik daarvoor extra bewijs: een bon voor te hard rijden) en bedacht me ineens dat hier de bouwmarkt aller bouwmarkten was: Le Boutte. Als Le Boutte het niet heeft, dan heeft de hele provincie Luxumburg het niet! Ik rende de winkel in, trok een nummertje en wachtte geduldig op mijn beurt. Een minuut of twee later stond ik weer buiten. Zonder vlaggenstokhouder. Ook deze verkoper had mij wat half gniffelend aangekeken en hetzelfde advies uitgebracht: Zelf maken.
Ik denk dat zijn antwoord mogelijk de oorzaak is geweest dat ik een week of twee erna een bon voor te hard rijden in de brievenbus vond.
Een vlaggenmasthouder is hier dus niet te krijgen. Loop in Nederland een gemiddelde winkel in en ze hebben zo’n ding in 34 soorten. Hier niet, dus.
Geen idee of dat met het ontbreken van de trots voor de driekleur des lands heeft te maken.
Die avond belde ik naar Nederland en vroeg aan mijn vader of hij even bij de Gamma een vlaggenmasthouder wilde halen.
En op memorial day wapperde er dus voor het eerst een Amerikaanse vlag aan de gevel van Bo Temps.
4 juni 2012