89. Wie is er hier nou gek?

Sinds onze intrek als Nederlands gezin in Wallonië tien jaar geleden zijn ons al een heleboel grote en kleine cultuurverschillen opgevallen. Soms amusant, soms verbazend, soms irritant, de Walen pakken dingen echt heel anders aan dan Nederlanders. En ook weer anders dan Vlamingen, maar dit terzijde.

Een van de opvallendste verschillen is wat mij betreft die van de benadering van geld verdienen. Even alle vooroordelen uit de kast, want het praat nou eenmaal makkelijker in stereotypieën: De Nederlander heeft een handelsgeest. Als ie ergens een mogelijkheid ziet liggen om geld te verdienen, zal ie dat zeker zo goed mogelijk proberen uit te buiten. Efficiënt ook, om het rendement zo groot mogelijk te maken. En dat verwacht de Nederlander ook als ie in het buitenland zaken wil doen, of een dienst of product afneemt. Onderhandelen hoort er ook bij, een ‘prijsje maken’ en zorgen dat de kassa rinkelt.

Hoe anders is de Waal! Als een Waal een ijssalon heeft, en het is op een zomerse zondagmiddag bloedmooi weer, maar oma is jarig, dan is de ijssalon dicht. En de Waal viert de verjaardag van oma temidden van zijn familie en een gezellige BBQ met een pint in de tuin. Een Nederlander zou zich de hele middag in het zweet hebben gewerkt en maandag naar oma zijn gegaan. Wie is er hier nou gek?

Zo werden wij, in de periode dat we nog in Nederland woonden en in de Ardennen op huizenjacht waren, 10 minuten voor een afspraak voor een bezichtiging gebeld door de makelaar dat de bezichtiging niet door kon gaan. Er lag een familielid van de huiseigenaar in het ziekenhuis (niet levensbedreigend) en de eigenaar van het huis wilde daar zijn en had ook niet de sleutel van het huis van tevoren aan de makelaar gegeven. Of we later die week terug konden komen. Wil je nou je huis verkopen of niet, denk ik dan.

Hoe vaak heb ik met mijn Nederlandse insteek niet gedacht, als ik iets wilde kopen bij een Waalse ondernemer, hoe het toch kan dat de Waal uitstraalt dat hij helemaal geen geld wil verdienen. Neem de lege schappen in supermarkten en bouwmarkten, er is gerust van alles op, niemand kan je vertellen wanneer het aangevuld wordt en niemand lijkt dat ook belangrijk te vinden. In de winkel klinkt geen geen koopstimulerende muzak, maar gewoon ACDC of de plaatselijke death metal radiozender, of gewoon ruis omdat de zender net niet gevonden wordt. Niemand die het lijkt te deren.

Als ik bel om een restaurant te reserveren, wordt er steevast opgenomen met een kort en bijna geïrriteerd wie-belt-me-nou-weer-van-mijn-werk-af klinkend “…Allo?” Geen naam, geen goeiedag, geen opening tot gesprek. Waar is het nette “Goedemiddag, met restaurant die en die” ?

Ik moet ook vaak veel moeite doen om überhaupt het telefoonnummer, mailadres of openingsuren van een onderneming te vinden, want websites zijn er niet, doen het niet of zijn hopeloos verouderd (inmiddels geleerd: vertrouw vooral niet op de informatie op een Waalse website, gewoon goed zoeken naar het telefoonnummer, dat bellen (niet tussen 12 en 2 uur) en dan blijkt het vaak heel anders in elkaar te zitten).

En laatst begreep ik ook dat het in Wallonië not done is om bijv. op dorpsfeesten of andere plekken reclame te maken voor je eigen bedrijf. Geld willen verdienen is een beetje een vies begrip, en ondernemers moeten vooral niet te koop lopen met hun handel, dat maakt ze niet populair. Er zijn trouwens wel marketingopleidingen in Wallonië, ben inmiddels echt benieuwd wat je daar dan leert.

Voor mij lijkt het erop dat Walen geld verdienen een stuk lager op de agenda hebben staan dan Nederlanders, ze zijn er veel minder mee bezig. Als een Waal genoeg geld heeft om van te bestaan, dan ambieert hij niet nog meer geld, zoals de Nederlander, maar gaat ie de dingen doen die voor hem het leven leuk maken. Er hoeft niet het maximale uit een dag gehaald te worden en deadlines zijn hooguit richtlijnen waar je makkelijk overheen kunt. Er is trouwens ook veel minder burn-out hier…..wie is er hier nou gek?