De allergrootste irritatie over Belgie bij gasten in de B&B en bij alle Walen, Vlamingen, Oostkantonners en eigenlijk de hele wereld zijn….. (tromgeroffel):
De eeuwig durende wegwerkzaamheden.
Het is best een uitdaging om in Wallonië een stuk weg te vinden, langer dan 25 kilometer, waar niet aan gewerkt wordt.
Met de kinders telden we altijd de hoeveelheid wegopbrekingen als we ergens heen gingen. Het record staat op de weg tussen Baraque de Fraiture en Bastogne: vijf stuks, waarvan 1 brug. Dat is gemiddeld 1 wegwerkding per 8 kilometer.
Vorig jaar zomer was het ook weer prijs op de E25.
De wegwerkmeneren hadden over zo’n 15 kilometer een rijbaan afgezet. En dat in het hoogseizoen, als er ik-weet-niet-hoeveel toeristen van die weg gebruik maken op hun weg naar hun vakantie in Wallonië, France, Duitsland of verder weg.
Maar goed: als er dan gewerkt moet worden zet er dan ook een beetje vaart achter, zou je denken. Dan is het lekker snel klaar en kan iedereen weer doorrijden. Maar dat is veel te Nederlands gedacht. De ene dag is het te warm, de andere dag te koud of te nat. Weer een andere dag is een verplichte feestdag, met aansluitend dan ook nog maar een brugdag (weer een vrije dag dus). Of de kat is misselijk of oma heeft een ingegroeide teennagel waardoor er niemand kan komen werken, etc.
Ik moest in die periode ook regelmatig over die weg heen en kon dan de voortgang goed volgen. Het was eerder regel dan uitzondering dat er dan op die 15 kilometer slecht één werkwagentje stond met 1 mannetje die stond te rommelen aan de weg. Rommelen ja, want je kan in je eentje niet een hele weg asfalteren. Heel even dacht ik dat ze misschien ’s nachts zouden werken, maar na een aantal weken met weinig progressie had ik ook die hoop opgegeven.
In Nederland sluiten ze gedurende het weekend zo’n weg af en gaan vol aan de bak zodat het maandagochtend gedaan is. Hier niet. Hier duurt het maanden, als je geluk hebt. Het kan ook veel langer duren.
Omdat er zoveel weg opbrekingen zijn, raak je er ook wel weer aan gewend.
Alhoewel.
Vorige jaar waren ze bezig bij Aywaille, waar we nogal vaak boodschappen doen. En steevast vergeet ik dat ze hele afslag open ligt. Al een maand of drie. En steevast reed ik er dus vloekend voorbij om er een afslag later af te gaan en de weg terug moest om daar de afslag te pakken. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik kan vloeken als een bootwerker in een Ardeens bos. Het is met name die totale desolate snelweg zonder dat er aan gewerkt wordt, wat tot die oer-Hollandse irritatie leidt.
Het woord “efficiëntie” bestaat in de wegenbouw in Wallonie gewoon niet. Het is eerder “We maken een plan en daarna gaan we eens kijken wat we er van gaan asfalteren!”
Van de andere kant ga je die wegwerk-meneren ook wel begrijpen. Door het vele vrachtverkeer en de weersomstandigheden kunnen ze na een aantal jaren toch weer opnieuw aan de gang. Eerst met noodreparaties (wegopbreking) en daarna een iets betere reparatie (wegopbreking). En daarvoor is het voor de weggebruiker gewoon de gaten in de weg een beetje ontwijken.
In 2010 reden we 551st Parachute Infantry Battalion oorlogsveteraan Joe Cicchinelli rond in de Ardennen. De beste man vroeg aan vriend en chauffeur Marco Eradus: “Are you trying to hit every butthole in the road, Marco?”. Vrij vertaald “Probeer je ieder gat in de weg te raken, Marco.”
Marco verontschuldigde zich voor de gaten in de weg. Mij waren ze eerlijk gezegd niet eens opgevallen. We reden toch gewoon lekker door, zonder wegopbrekingen?
