“Het is maar goed dat de auto hier kapot is gegaan, in dit stuk Belgie waren we anders nooit geweest.”, zei Eveline, terwijl ze verrukt rondkeek.
Tegen zovele optimisme kan geen enkel mens op, dacht ik, terwijl ik op een donderdag over een slecht slingerend gatenpad door de Vlaamse velden manoeuvreerde met een vervangauto van de VAB.
Eveline bleek er echter naast te zitten….
Zoon Tom, net terug van zijn stagejaar uit Helsinki, moest op de week ervoor nog terug naar Leuven voor zijn laatste beoordelingsgesprek. En dus mocht hij met de Toyota naar de Universiteit.
Echter, op de terugweg kon hij wachten op de Belgische ANWB, de VAB, omdat er problemen met het koppelingspedaal waren. Lang verhaal kort: de Toyota werd naar Hannut gesleept, op 90 kilometer afstand van Grandmenil en Tom arriveerde met een leenauto, die gelukkig ruim genoeg was om ook Battlefield tours te doen. Onze auto zou zo spoedig mogelijk gemaakt worden. Hannut bleek echter Waals te zijn en “zo snel mogelijk” werd uiteindelijk een week.
En dus reden we op donderdag gezellig door het Hannutse landschap, dat gekenmerkt wordt door weidse landschappen, de vrije republiek Blehen en een wegdek dat zo verschrikkelijk slecht is dat de hele omgeving er een gratis VAB abonnement heeft, omdat ze voortdurend weggesleept moeten worden.
We pikten de Toyota op, waarbij de verkoper zei te vermoeden dat alles nu wel in orde was.
Dat gaf mij weinig vertrouwen. En dat bleek gegrond te zijn.
We haalden Aywaille, net geen 70 kilometer verder, en daarna zaten we weer met hetzelfde probleem: een niet werkende koppeling. Na twee uur was de VAB sleepdienst er weer. De sleepmeneer was een slimmerik, die had de vervangwagen direct meegenomen, een Mini Cooper met weinig kilometers op de teller. Ook leuk, daar hadden we nog nooit in gereden en zo bleek ons VAB abonnement toch voordelen te hebben.
Na een hoop gesoebat over de al betaalde rekening, te vaak moeten bellen en een garage die zo traag als -vul zelf maar in- was, konden we eindelijk een week later de Toyota weer ophalen. Op de dag dat in de hele Benelux een zware zomerstorm was voorspeld, inclusief alle kleurcodes voor paniek en chaos.
Weer reden we over die marginale weg naar Hannut, met zicht op de weidse landbouwakkers, dezelfde verbazing over het Republikeinse dorp Blehen en een steek onder water van de chauffeur naar Eveline, omdat we hier nu toch weer reden.
We leverden de Mini in tegen onze Toyota en om zeker te zijn dat het probleem nu wel was opgelost, reden we eerst een stukje en gingen daarna lunchen in Hannut zelf.
Zoveel vertrouwen hadden we er in dat het nu wel goed was opgelost.
We belandden in een brasserie met uitzicht over een soort van strandscene waar zojuist een windvlaag doorheen was getrokken. Iets wat ik toch echt niet had willen missen in Hannut.
We namen een Croque Madame, koffie en water, aanschouwden nog eens de gezelligheid in Hannut en vertrokken huiswaarts.
Ik hoopte diep van binnen dat de auto nu echt goed gerepareerd was en we hier nooit meer hoefden terug te keren.