Wallstreet kraakte in haar voegen, beleggers meldden zich spontaan ziek met een burn out en Fortis werd in de uitverkoop gedaan. In Gouda en Amsterdam terroriseerden relmarokkanen het centrum. Boze horecaondernemers staken furieus hun sigaretjes op in de café’s en een rechter mept de camera van Geen Stijl kapot met zijn plu.
Terwijl de wereld van mallotigheid niet meer wist wat-ie moest doen, zat ik met Tom in het bos. Dik aangekleed, met een videocamera op statief en een zakje dropjes. Opdracht: stil zitten en geen geluid maken. Net twee dingen die Tom eigenlijk nog niet kan.
De opdracht werd dus aangepast: zo stil mogelijk zitten en zachtjes praten.
Onze gasten zijn lyrisch over onze woonomgeving. Ze komen met de mooiste verhalen thuis over de prachtige bossen én al het wild wat ze voorbij zien paraderen.
Het enige wat wij tot nu toe aan wild hebben gezien is een verdwaalde eekhoorn, een wezel met obesitas en een vos die voor onze auto dook en nog net op tijd weg kon duiken in de berm. Geen herten, geen zwijnen, alleen klein wild-spul. Ook leuk hoor, maar ik wil groot wild zien! De wandelende gasten struikelen er zo ongeveer over.
Het wild schijnt tevoorschijn te komen bij zonsopgang en zonsondergang.
En dus gingen Tom en ik op een avond om 20.00 uur naar het bos. Stilletjes zaten we naast elkaar aan de rand van een open plek. Samen genoten we van de zonsondergang die we door de bomen konden zien. De absolute stilte werd af en toe verstoord door Vlaamse gaaien, eksters en ander gevogelte.
Geduld is een schone zaak: wie wild wil zien moet stil zijn. Tom deed het stikgoed, af en toe fluisterde hij wat, speelde met een twijgje en at een dropje.
Vanuit die stilte besefte ik dat ik toch wel een rijk man ben: een prachtgezin, een droom die is uitgekomen, eigen baas zijn en een prachtig huis. En waar was ik nu naar op zoek? Een paar herten of zwijnen.
Het werd al aardig donker toen Tom zich begon te vervelen en hij kreeg het ook koud. Na 15 minuten gaven we er de brui aan. Dan maar geen herten en zwijnen, volgende keer beter….
Toen we thuiskwamen was Ben ook al weer thuis. Hij was met achterbuurvrouw Rian en dochter Lisa naar La Roche en Ardenne geweest: daar waren allemaal spelletjes te doen voor kinderen. Trots vertelde hij dat hij ook nog pannenkoeken én snoep had gegeten.
Tom haalde zijn schouders op en liep getergd naar de woonkamer: “Wat een pech, geen pannenkoeken, geen snoep en ook al geen herten.”
Het leven kan soms zo verschrikkelijk hard zijn….
Gepubliceerd op 7 oktober 2008