Het zat er natuurlijk in dat ik op één van de heetste debacles van België zou moeten ingaan: de Belgische politiek. Het is hier een gevoelig onderwerp en de meeste dorpsbewoners én Vlaamse gasten halen wat onzeker de schouders op als je erover begint.
Het Belgisch politieke systeem zit ook zo moeilijk in elkaar. Type in google “politiek belgie” in en er volgt een verwijzing naar Wikipedia met zeventig pagina’s.
Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik snap van de politiek hier helemaal niets. Ik weet dat het een oerwoud is van allerlei partijen, verdeeld over Vlaanderen en Wallonië. Op dit moment is er al zo’n twee jaar geen regering omdat de Vlamingen en Walen elkaar te pas en te onpas in de haren vliegen. De Vlamingen roepen dat het de schuld van de Walen is dat er van alles misgaat en omgekeerd. De taal is daarbij een groot probleem. De Walen vertikken het om Vlaams te praten en de Vlamingen halen grof hun neus op voor de Waals taal. Welke gek heeft dat nu toch ooit bedacht: een land met twee talen. Eigenlijk drie. Het meest oostelijke deel van België kent ook nog een Duitstalig gebied, maar ik krijg stellig de indruk dat die zich nergens mee bemoeien. Tegen overbuurman Leon heb ik eens gekscherend gezegd dat het in 1944 niet helemaal gelukt is om alle Duitsers eruit te krijgen. Een grap die niet helemaal lekker viel. Maar ja: je kunt hier naar mijn idee sowieso niet teveel grappen over Duitsers maken, dat ligt toch nog heel gevoelig.
Ik blijf mij dus verbazen over het politiek gemieter hier. Waarom is het hier bijvoorbeeld niet verplicht om tweetalig onderwijs te volgen, gewoon vanaf dag 1. Ik heb gehoord dat dit in Barvaux, hier in de buurt, wel het geval is. ’s Ochtends alle lessen in het Frans en ’s middags alle lessen in het Nederlands. Gewoon, omdat het kan. Nu zie je regelmatig op de televisie politieke Waalse kopstukken voorbij komen, die net zo goed Vlaams spreken als ik Frans. Je verstaat er dus geen meter van. Vanuit Nederland wordt geroepen dat Vlaanderen maar bij hen moet komen. Maar maak je geen illusies: dat voorstel wordt door alle Vlamingen (behalve die rechts-extreme onnozelaars) hard weggelachen. “Terug naar die Ollanders, is het laatste wat we doen!”
Politiek zit hier diepgeworteld en levert dolkomische situaties op. De Vlamingen rijden regelmatig rondjes door de gevoelige BHV-ring (Brussel, Halle, Vilvoorde), waar kennelijk de taalstrijd het hevigst is. Voor de Walen is zo’n fietstochtje een ernstige provocatie, dus die staan dan langs de weg spijkers en punaises onder de banden te strooien. Een aardig niveau om conflicten op te lossen….
De Belgische Politicus zet zichzelf ook regelmatig voor schut, zoals minister De Crem van Defensie. Die liep tijdens een zakenreis een café binnen in New York. Hij was er met een delegatie op zakenreis, maar wist op voorhand dat alle vergaderingen niet doorgingen. Maar ja, het was stil in Brussel, dus zijn ze maar naar NY gegaan. Na een avondje dronken lallen, vulgaire liedjes zingen en achter de bar tappen, vond minister de Crem zijn gedrag later terug in alle kranten. Een van de barmedewerksters bleek een weblog bij te houden en had er een leuk verhaal van gemaakt. Na een telefoontje van de Crem werd de barmedewerkster op staande voet ontslagen en verklaarde de Crem de oorlog aan webloggers. Ik heb zijn hilarische toespraak daarover op televisie gezien en het is goed dat deze meneer uiteindelijk zijn biezen kon pakken.
Staat de Crem dan symbool voor de Belgische Politiek? Ik weet het niet, daar is het systeem nu nog te moeilijk voor. Maar als de Crem het gemiddelde politieke niveau voorstelt, dan heeft Belgie nog een lange weg te gaan. Het wordt tijd dat dit land zich serieus gaat nemen, daar heeft het volk recht op!
Ik vrees dat dit verhaal vervolgd gaat worden…….
Naschrift: Enige tijd later brieste een van mijn gasten, die bovenstaand stuk had gelezen, dat ik absoluut totalement geen enkel (maar dan ook gene enkel) benul had van de Belgische politiek.
Waarvan akte.
Gepubliceerd op 18 januari 2009