Afgelopen zondag was de jaarlijkse uitvoering van de plaatselijke muziekschool. Muziekliefhebbers als wij zijn, vinden we het al heel wat dat er in een klein gehucht als Bra, en eigenlijk überhaupt in deze streek een muziekschool(tje) is. Het blijft toch het platteland hier, en kinderen gaan wel naar de voetbalclub of een andere sport, maar muziek maken blijft toch een beetje vreemd. Ook op school is nauwelijks muziekonderwijs (afgezien van 1 jaar muziekles, in de brugklas, met 13-jarige, onzekere pubers en een klassieke lerares die ze verschrikkelijke liedjes laat zingen en mee klappen), dus eigenlijk niet zo gek dat muziek maken bepaald niet populair is. Maar onze kinderen zijn besmet met ons muziekvirus en gaan beiden naar de muziekschool in Bra. Nou ja, Tom in Bra en Ben bij de baron en barones thuis in Baneux, want de barones is het hoofd van de muziekschool.
Affijn, afgelopen zondag was dus de jaarlijkse uitvoering van alle leerlingen van de muziekschool en dus schoven wij aan op een kerkbank in de kerk van Bra, om 3 uur stipt, gewapend met programmaboekje en €12,- entree lichter (dat schooltje moet natuurlijk ook ergens van betaald worden). We kregen een afwisselend programma voorgeschoteld, met beginnende trompettertjes die niet boven de muziekstandaard uitkwamen, grote en kleine pianisten, beginnende en gevorderde gitaristen en knettervalse ensembles van dwarsfluit en viool. Leuk om te zien dat je al snel in de gaten kreeg wie de ouders waren, aangezien er bij elke act ergens anders in de kerk een smartphone omhoog gestoken werd om het bloedje te filmen. Om half 5 was het pauze en ik was blij dat we even konden opstaan van de harde kerkbank. Zoals het goede Walen betaamt stond iedereen in no time aan de overkant bij de dorpszaal met een flinke pint in de hand. Het viel me op hoeveel mensen we eigenlijk al kennen hier en andersom. Er werd flink gebisoud en gebonjourd “ça va? Oui très bien, vous aussi?” en toen rond kwart over vijf het volk weer de kerk in gedirigeerd werd, voelde ik me weer helemaal ingeburgerd en thuis in deze prachtige gemeenschap. Daar waren de dwarsfluitmeisjes weer, een jongetje op gitaar, waarvan het toch moeilijk te volgen was welk liedje hij deed en waar hij dan was in dat liedje, wat pianisten met hetzelfde euvel en zelfs “Highway to hell” kwam voorbij. In een kerk! Natuurlijk waren wij, zoals alle ouders, apetrots toen ons kroost hun talent ten gehore bracht en was voor de hele kerk zichtbaar aan onze omhoog gestoken smartphone dat dit talent toch echt wel ons vlees en bloed was.
De kerkbanken waren veranderd in martelwerktuigen toen het einde van het programma in zicht kwam. Het voorlaatste nummer was een duet van dwarsfluit en piano, die ‘Nouvelle agréable’ van Guy Bergeron ten gehore bracht. De piano gaf vrij snel op, waarna de dwarsfluit dapper in haar eentje doorzette met het voor ons onmiskenbare ‘O, kom er eens kijken..’. Ik moest een lachstuip onderdrukken en trof de blik van Tom, die vanaf de andere kant van de kerk, bij de andere muzikanten, mijn kant op keek en ook zijn lachen probeerde in te houden. En terwijl de hele kerk bloedserieus de ballade van het dwarsfluitmeisje aanhoorde, galmde het in mijn hoofd ‘een lehetter vahan bankèèèèhèèèèèt’. Ineens was ik weer die Nederlandse, die buitenlandse uit een compleet andere cultuur tussen de Walen, die nooit zouden begrijpen wat er te lachen viel aan een mooi gedragen ballade.