Sinds 2016 zijn wij in het trotse bezit van een Nissan Pixo, een klein wagentje en errug handig als tweede vervoermiddel wanneer Bob met de andere auto op battle tour is. Er zit heel weinig electronica in, dus er kan maar weinig aan kapot. En onderhoudsbeurten hoeven ook niet per se bij een Nissangarage, maar kunnen gewoon bij de plaatselijke autoreparateur.
Binnenkort moet de auto weer gekeurd worden, dus vooraf dan toch maar even alles laten nalopen. Het keuringsstation is een avontuur op zich, daar heb ik in het verleden al heel wat over geschreven. Om een lang verhaal kort te maken, het is maar het beste als de auto in één keer door de keuring komt.
De afspraak voor de onderhoudsbeurt bij de plaatselijke garagist was snel gemaakt, voor vrijdagochtend om 10.30u. Het is altijd nogal een zootje op het terrein daar met dubbel geparkeerde auto’s, grasmaaiers, aanhangers, en nog veel meer, dus onze Nissan belandde aan de overkant van de straat. Ik heb wel iets met die garage. De eigenaar is een aparte vogel, maar wel vriendelijk, net als zijn personeel. Hij heeft het altijd druk met handel en wandel, maar blijft toch stoïcijns rustig in zijn communicatie. In het kantoortje, wat zich het best laat omschrijven als hokje met balie, Pirellikalender aan de muur en een enorme stapel rotzooi, mappen, papiertjes, formulieren en de laatste aanbiedingen, werd er weer vriendelijk gebonjourd. Bij het afleveren van de sleutels gaf ik nog aan waar ze extra op moesten letten, onder andere het vervangen van een versleten ruitenwisser en een of ander rubberen onderdeel wat vorig jaar bij de keuring nog maar net goed ging, maar nu vast niet meer. Er werd niks opgeschreven van mijn opmerkingen, maar na een duidelijke bevestiging dat hij begreep wat de bedoeling was, verliet ik het kantoortje. Als de auto klaar was zou hij bellen.
Nu ben ik daar vaker geweest en ze bellen nooit, dus om kwart over vijf belde ik toch maar zelf naar de garage. “Is mijn Nissan al klaar?” “Nissan? Welke Nissan?” “Nou die Pixo die ik vanmorgen heb gebracht” “oww…ja die ben ik helemaal vergeten, waar staat die eigenlijk?” “aan de overkant van de straat want er was geen plek”. “Ik doe het morgen, eind van de ochtend is ie klaar”. Ik ben eraan gewend geraakt, hier in Wallonie kan dat gewoon en het heeft echt geen enkele zin om je er druk over te maken. Maar ik merk dan toch dat mijn Nederlandse inslag net iets anders verwacht.
Zaterdag ging ik de auto weer ophalen. “Is ie klaar?” “ja, maar ik was vergeten om die rubberen onderdelen te bestellen en er moeten ook twee nieuwe banden op, dus kom volgende week maar terug. Ik heb wel de ruitenwissers alvast omgedraaid, zodat het slechte stuk nu niet meer bij de bestuurderskant zit, zet ik ook volgende week een nieuwe op”. Niet klaar, dus. Nieuwe afspraak gemaakt, voor de donderdag erna.
Donderdagochtend: “Bonjour, daar ben ik weer, voor de Nissan” “Ja prima, we maken het in orde en we bellen als ie klaar is”. Om 4 uur ’s middags heb ik zelf gebeld en ja, hij was net klaar. Dus weer terug naar de garage om de auto op te halen. “Is alles gelukt?” “ja, tuurlijk!” “Ook de ruitenwisser?” “Ruitenwisser? Oww…nee, die ben ik vergeten te bestellen”.
Iets houdt mij dan toch tegen om dan alsnog die ruitenwisser te laten bestellen en een week later weer terug te komen, bovendien moet ie eind volgende week gekeurd zijn, dus ik heb geen tijd meer voor dit gedoe. Thuisgekomen neem ik nog even de autopapieren bij de hand om een afspraak te maken bij het keuringsstation. Ik mis het conformiteitsattest. Alles afgezocht, niks. Ik ben nu al drie dagen bezig met een lullig onderhoudsbeurtje voor de Nissan en mijn geduld begint op te raken. Ik bel de garage weer “Ik ben bij jullie geweest met mijn Nissan, ligt het conformiteitsattest misschien nog bij jullie?” In gedachten zie ik die enorme puinhoop op de balie en heb geen enkele illusie dat mijn attest daar nog ergens vindbaar is. Ik verwacht dat ik daar dus ook nog binnen een week achteraan zal moeten, want dat attest heb ik nodig voor de keuring. Maar tot mijn grote verbazing hoor ik hem zeggen “owwww….die ligt nog hier, ik ben vergeten hem terug in de auto te leggen”.
Vandaag reed ik langs de garage om het attest even op te halen, maar, stom van mij, uiteraard tijdens de middagsluiting. Volgende week nog maar eens proberen, dinsdag is de afspraak bij de keuring….