Er is niets zo vervelend als een klant die met stukken aan de auto vast komt te zitten in de Ardennen. In de meeste gevallen wordt de klant door de ANWB of de Belgische variant, de VAB, weer keurig op weg geholpen, al dan niet met een leenauto.
Hoe anders liep het bij Renault Route Service Nederland.
Vader, moeder en dochter logeerden bij ons voor een aantal dagen en tot hun grote schrik begaf op dag drie hun Renault het. De wagen werd geparkeerd tussen Durbuy en Barvaux en de familie werd hier terug afgezet door een taxi. Daarna begon een twee dagen durend gesteggel met Renault Route Service Nederland waarbij een van de medewerksters de cursus “Van het kastje naar de muur” tot in de finesse beheerste. Alleen het welles nietes onderdeel “heeft u recht op een vervangende auto” duurde al een paar uur. Knarsentandend, maar anderzijds vol bewondering voor het geduld van mijn gasten, hoorde ik het gesteggel aan. Het vervelende voor het gezin was, dat ze na het verblijf bij ons, nog een week op vakantie gingen in Limburg en dus moest die vervangwagen er komen. Een uurtje later was er weer contact: er was inmiddels wel een leenauto, maar die moesten ze net over de grens ophalen en die mocht de grens niet terug over. Ik bood spontaan aan om het gezin de andere dag in Eijsden af te zetten zodat ze daar met de leenauto verder met vakantie konden.
Weer een uur later: er was inmiddels een leenauto hoor! In Tiège, op z’n driekwartier rijden van Grandmenil. Ik rekende even snel: als ik gelijk zou vertrekken was ik op tijd terug. Ik had namelijk een uitstap naar de film in Maastricht gepland en moest daar om 19.30 uur staan.
Vol gas vertrokken de geduldige gast en ik in onze kleine Nissan Pixo richting het gehucht. Gezellig keuvelend reden we door het prachtige landschap, wat na Malmedy toch een stuk minder werd.
En 45 minuten stonden we voor de vervangauto-garage! Hoera, hier moest de vervangwagen staan.
We stapten uit en liepen vol goede moed de oude en vervallen garage binnen, waar ik de onmiskenbare lucht van verschraalde sigarettenrook en lekkende olie opsnoof. Een vergeelde pirelli blote- mevrouwen-kalender hing scheef boven de deur. Achterin de donkere garage waren drie mannen bezig met een andere Renault. Het zegt ook wel wat over het merk, dacht ik nog. Een van de drie kwam ons tegemoet en vroeg of hij ons kon helpen. Ik hakkelde wat door het gesprek heen, omdat ik ernstig werd afgeleid door het aangezicht van de man. hij had twee totaal verschillende oren: een gewoon en een flapoor. Fascinerend! Maar tijdens het gehakkel bleek ook dat de garage helemaal geen vervangwagens had. Al lang niet meer! Ik stond er ook helemaal niet van te kijken. Zo gaan die dingen in Wallonië. Je denkt dat je bij de vervangwagengarage staat, maar dat is dan helemaal niet zo. Goede service van Renault: ze sturen je gewoon naar de verkeerde garage. Wat een sukkels.
Ik vroeg me af wat een oorcorrectie zou kosten.
Mijn gast belde terug naar Renault Service Nederland en ik onderdrukte de neiging om de telefoon uit zijn handen te rukken en mevrouw Renault te vragen hoe zij de begeleiding tot nu toe vond gaan. Ik verheugde mij ook al op een eventueel evaluatief gesprek over de gehele gang van zaken. Wat dat betreft is het jammer dat er niet een soort van Zoover of Tripadvisor voor zulke bedrijven is. Ik zou dolgraag zo een bedrijf willen beoordelen.
Mevrouw belde tien minuten later terug: hahaha, de vervangwagen staat in Pepinster.
Ik kon er niet echt om lachen. Hoe het ook zou gaan, mijn afspraak om met jongste zoon naar de film te gaan, zou ik gaan halen. Met gezwinde spoed werd de reis naar Pepinster voortgezet. Voor de derde keer haalde ik bij toeval een stel wielrenners in, waarvoor ik de eerste keer flink had getoeterd en gefoeterd omdat zij vonden dat de weg van hen was en ik het daar niet mee eens was. De fietsers moesten toch wel het idee hebben gekregen dat er een volslagen idioot achter hen aan zat.
In Pepinster was het druk en langzaam ploegden we door het voorstadje van Verviers. Ik beloofde de gast pas weg te gaan als hij de autosleutel van de vervangwagen had.
We werden door de gps een brug over gedirigeerd en daar was het: een maffiose garage waar je autos kon huren en waarvan het buitenterrein bezaaid was met autowrakken. We werden meteen begroet door een herdershond, zo groot als een kalf, die er geen problemen mee had om ons uitermate intimiderend te begroeten. Na wat zoeken belandden we in een muf kantoor waar een juffrouw verveeld op een toetsenbord zat te tikken. Op de vensterbank stond voer voor de hond, waaruit bleek dat die een flinke honger had. Je mocht hopen dat hond zich nooit zou vergissen in de onderarm van een klant en zijn maaltijd.
Na wat papierhandel, rijbewijs en verzekeringskaart pakte de jonge dame wat papier en….een autosleutel. Het was gelukt! Ik zwaaide naar de klant en maakte me uit de voeten, vrolijk achterna gerend door de hond. Thuis gekomen vertrok ik meteen naar de film, hopend dat onze gast met auto en al terug naar Grandmenil zou geraken.
De andere dag liep ik naar buiten, benieuwd naar de vervangwagen van de klant. Tot mijn grote schrik stond er een zwaar gebutste en bekraste Opel Corsa op de parking, die veel te klein was voor het gezin en al hun bagage. Luid foeterend liep ik het kantoor in en vertelde mijn eega wat ik van Renault Route Service Nederland vond. Een half uurtje later zag ik een van mijn andere gasten de Opel Corsa instappen. Dat was dus niet de leenwagen. Nee, de leenwagen was een peperdure Renault station met weinig kilometers.
Gelukkig maar.
Dat had die garage in Pepinster toch goed geregeld. Het gezin kon weer op weg, naar week 2 van hun vakantie.
Kijken jullie wel eens naar “Little Britain”? Daar komt ook regelmatig een secretaresse in voor die voldoet aan bovenstaand signalement, whahaha. Computer says: no.